Η κλαμένη κοιμούμενη …

Μια ολόκληρη κοινωνία κοιμάται, ροχαλίζει, κάνει όνειρα. Όλοι ροχαλίζουν δυνατά μα κανείς δεν ξυπνάει τον διπλανό του. Έχω αϋπνίες τώρα τελευταία και με ενοχλεί η 2008η συμφωνία του ροχαλητού. Ευτυχώς που και που ακούγεται το τραγούδι κάποιου τρελού ή μεθυσμένου απ’ έξω που σπάει τη μονοτονία. Μερικές φορές σκέφτομαι να σηκωθώ και γω, να πάω να του κάνω παρέα. Μπα … Εγώ είμαι σοβαρός.Η συμφωνία του ροχαλητού συνεχίζει και ακούω τους πάντες να μουρμουρίζουν στον ύπνο τους τα ίδια λόγια. Μα, όλοι το ίδιο όνειρο βλέπουν ; Ακούω να παραπονιούνται, να κλαίνε, να τους φταίνε όλα, να κατηγορούν την τύχη τους, την κοινωνία. Μα όλοι το ίδιο όνειρο βλέπουν ;

Το τρελοτράγουδο δυναμώνει. Βγαίνω στο μπαλκονάκι, ανάβω ένα τσιγάρο. Βλέπω κι’ άλλους τρελούς. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί. Σκέφτομαι πως είμαι τυχερός που δεν κοιμάμαι. Μετά με πιάνει μια θλίψη – πόσο θα αντέξω ξύπνιος ; Πρέπει να κάνω κάτι. Βυθίζομαι σε σκέψεις να βρω τρόπο να μην κοιμηθώ. Δεν θέλω να κοιμηθώ.

Ξαφνικά ακούω μια εκκωφαντική σειρήνα. Είναι ένα μεγάλο ξυπνητήρι. Η συμφωνία του ροχαλητού σταμάτησε. Ακούω θόρυβο παντού. Όλοι ξύπνησαν ταυτόχρονα. Ώρα για δουλειά. Πολύς ο θόρυβος. Οι τρελοί σαν να χάθηκαν μέσα στο πλήθος. Μα από το πλήθος ακούω ακόμα το ίδιο μουρμουρητό : ακούω να παραπονιούνται, να κλαίνε, να τους φταίνε όλα, να κατηγορούν την τύχη τους, την κοινωνία. Μα όλοι τα ίδια λένε ; Μήπως δεν έχουν ξυπνήσει αλλά είναι ένα είδος ζόμπι που ζουν το όνειρο που έβλεπαν πριν ; Που σταματάει άραγε το όνειρο και που αρχίζει η πραγματικότητα ;

Όλοι φωνάζουν, βρίζουν, κατηγορούν. Όλα τους φταίνε. Όλα εκτός από ένα – όλα εκτός από τον εαυτό τους. Τους ακούω : Φταίνε οι πολιτικοί, φταίει η κοινωνία, φταίει η κρίση, φταίει τα’ αφεντικό, φταίει το σύστημα. Μπούρδες ….
Οι μόνοι που φταίνε είναι οι τρελοί. Φταίνε γιατί δεν τραγουδάνε πολύ δυνατά.

Ας κοιμηθώ λίγο τώρα για να ξυπνήσω αργότερα που θα κοιμούνται οι άλλοι να ακούσω το τρελοτράγουδο ξανά. Ίσος αυτήν τη φορά πάω και γω μαζί τους να τραγουδήσω.

Οι μόνοι που φταίνε είναι οι τρελοί. Φταίνε γιατί δεν τραγουδάνε πολύ δυνατά…

Οι ελάχιστα αρκετοί φίλοι...

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου έριξαν σφαλιάρα.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κατακρίνανε.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου είπαν ότι λέω μαλακίες.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με διδάξανε.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν αληθινοί με τον εαυτό τους αρχικά και έπειτα με μένα.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μίλησαν με κίνδυνο να εκτεθούν.

Όλους εσάς σας θέλω δίπλα μου, σας έχω ανάγκη, σας χρειάζομαι. Δυστυχώς είστε ελάχιστα αρκετοί.

Η προσωπική αναζήτηση και βελτίωση είναι μια αέναη διαδικασία και έχει ως πρώτη ύλη την αλήθεια.

Παράθυρα προς την νέα εποχή...

Αφιερωμένο στα φιλαράκια που περνάνε δύσκολες ώρες αυτήν την εποχή... Κουράγιο... Έχετε το νου σας μη και χαθεί το δοχείο της φαντασίας σας!!! Η επιθυμία γεννάει το δρομο της οπου θελει να περπατήσει... Χρωστάμε στη διάρκεια μιας επιθυμίας την πιθανή ευτυχία μας...

Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή - (Ελύτης)

I
Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο; Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο;
Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;

Αλλά είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις. Που αρέσκεται στο τριίστιο ξάνοιγμα του πόντου. Είσαι μια περίπτωση ακατόρθωτη που όταν ναυαγήσει βασιλεύει. Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι…

Α! Θέλω να ρθουν τα στοιχεία που ξέρουν ν’ αρπάζουν. Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση. Όταν ανέβουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια ο ξαφνικός ουρανός θα πάρει το χρώμα της προτελευταίας μου αμαρτίας

Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη από τα μοναχικά τούτα λόγια!


II
Ένα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής. Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μες στο νεανικό στήθος που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθυμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει. Φεύγει…

Κι ένας λαός από χέρια προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα!


III
Τι όμορφη! Έχει πάρει τη μορφή της σκέψης που την αισθάνεται όταν αυτή αισθάνεται πως της είναι αφιερωμένη…


IV
Στ’ αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις. Ένας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ’ άφησε κει δε ρώτησε. Στα κουφά δίχτυα τους το βόμβο στριφογύρισαν σμήνη μέλισσες. Τα στόματα μοιάσανε στα χρώματα φύγαν μεσ’ από τ’ άνθη. Τα νερά πολύ πρωϊνά σταμάτησαν τη μιλιά τους νυχτερινή κι άθικτη.

Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.

Κι όμως πίσω από τ’ αγνοημένο αυτό βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα. Δεν έχει δάκρυα ούτε συνείδηση.

Δεν φεύγει δεν επιστρέφει.



V
Ένα δίχτυ αόρατο συγκρατεί τον ήχο που αποκοίμισε πολλές αλήθειες. Ανάμεσα στα πορτοκάλια του δειλινού της γλιστρά η αμφιβολία. Φυσάει το αμέριμνο στόμα. Η γιορτή του κάνει να λάμπουν οι επιθυμητές επιφάνειες. Μπορεί να πιστέψει κανείς ως και τον εαυτό του. Να νιώσει την παρουσία της ηδονής ως μες στις κόρες των ματιών του.
Των ματιών του που ρέουνε από την πλάτη του έρωτα. Και βρίσκουνε την παρθενική τους ασέλγεια μέσα στη διάφανη δροσιά της πιο νυχτερινής χλόης μου.

VI

Ένα ζαρκάδι τρέχει την κορυφογραμμή. Κι εσύ δεν ξέρεις τίποτε γι’ αυτό είναι τόσο καθαρό το διάστημα. Κι αν μάθεις ποτέ η βροχή που θα σε κατακλύσει λυπητερή θα είναι.

Φεύγα ζαρκάδι! Πόθε κοντά στη λύτρωση σου φεύγα ζωή σαν κορυφογραμμή.


VII
Παραμύθια γαλουχήσανε τη βλάστηση της ηλικίας αυτής που ανεβάζει τις νερατζιές και τις λεμονιές ως την έκπληξη των ματιών μου. Τι θα ήταν η ευτυχία με το ακατόρθωτο σώμα της αν είχε μπερδευτεί μες στις ερωτοτροπίες των χλωρών αυτών εκμυστηρεύσεων; Δυο χέρια περιμένουνε. Στον αγκώνα τους στηρίζεται ολόκληρη η γη. Στην αναμονή τους ολόκληρη ποίηση. Πίσω απ’ το λόφο υπάρχει το μονοπάτι που χάραξε η φρέσκια περπατηξιά της διάφανης εκείνης κόρης. Είχε φύγει μέσ’ από το πρωί των ματιών μου (καθώς τα βλέφαρα είχανε κάνει το χατίρι του ήλιου τους) είχε κρυφτεί πίσω απ’ τον ίσκιο της επιθυμίας μου – κι όταν μια θέληση πήγε να την κάνει δική της αυτή χάθηκε φυσημένη από στοργικούς ανέμους που η προστασία τους ήτανε φωτεινή. Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό.

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση! Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο οι αγκαλιές των κήπων. Στην αφή της παλάμης σου θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι. Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου τα δένδρα θα βρουν τη μακροχρόνια εκπλήρωση των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων. Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες. Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.

Τότε θ’ ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων. Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες. Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ’ τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας ενώ οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές

Τότε θα δώσουμε

Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση!

ΓΥΝΑΙΚΕΣ Μ ‘ΑΚΟΥΤΕ ???

Η Ελλάδα το καλοκαίρι είναι πολύ όμορφη και την ομορφαίνουν πιο πολύ οι ελληνίδες, καλλίγραμμες, sexy γεμάτες "ερωτισμό". Κι’ όμως πολλές (περισσότερες απ’ όσο θα περιμέναμε) είναι μόνες. Γιατί ?

Πιστεύω πως βασική αιτία είναι το image που φτιάχνει η κάθε γυναίκα για τον εαυτό της, ένα image που πολλές φορές την φυλακίζει σε κάτι που δεν την εκφράζει και την εμποδίζει να απελευθερωθεί.

Κάποτε, οι πλειοψηφία των γυναικών προσπαθούσε να μην είναι «εύκολη» με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταλήγει μόνη. Απορώ ποιος διέδωσε ότι στους άντρες αρέσουν οι δύσκολες.

Internet : mail, msn, facebook κ.α. . Φτιάχνουν ένα profile και εγκλωβίζονται σ’ αυτό με αποτέλεσμα να κρύβονται πίσω από μια οθόνη, βγάζοντας εκεί κάτι που ίσως να ήθελαν να είναι αλλά που δυστυχώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Έτσι όταν την συναντάς έξω, στον πραγματικό κόσμο, βλέπεις ένα τελείως διαφορετικό άνθρωπο.

Κατάλοιπα κοινωνικά και οικογενειακά. Εδώ τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται κυρίως σε γυναίκες που προέρχονται από κλειστές κοινωνίες, μικρές πόλεις – χωριά – γειτονιές. Η τάση «κουκουλώματος» του ερωτισμού με τον μανδύα του καθωσπρέπει, μπορεί να εξιτάρει έως ένα βαθμό αλλά δύσκολα του δίνεται η ευκαιρία να εκδηλωθεί.

Οι προσδοκίες. Πολλές φορές, μια γνωριμία ή η αρχή μιας σχέσης, δημιουργεί πολλές ή καθόλου προσδοκίες για το μέλλον σε πολλές γυναίκες. Αποτέλεσμα : χάνουν τη μαγεία της στιγμής, χάνουν την χαλαρότητα της απόλαυσης, χάνουν τον εαυτό τους και δημιουργούν πολλά ανύπαρκτα και άκαιρα προβλήματα στον σύντροφο τους (ή τον υποψήφιο σύντροφο τους).

Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει αρκετά άλλα ή ακόμα να διαφωνήσει σε όλα αυτά, αλλά το γεγονός παραμένει : ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΕΣ.

Πότε είπατε σε κάποιον τελευταία φορά κατάμουτρα «μ’ αρέσεις», «θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου», «θέλω να με ταξιδέψεις», «θέλω να ζήσω στιγμές μαζί σου» ? Πόσες φόρες θέλατε να τα πείτε και δεν το κάνατε ? Πόσες φορές σκεφτήκατε μετά ότι χάσατε μια ευκαιρία? Και μετά πάτε και γράφεται σε site στυλ «σε – είδα» διάφορες ανώνυμες βλακείες που τελειώνουν «αλλά δεν σου μίλησα».

Η ζωή που περνάει μπροστά από τα μάτια σας είναι Δική Σας και όχι κανενός άλλου. Αρπάξτε την, ζήστε την, ξεζουμίστε την και μη φοβάστε τα λάθη. Στην προσπάθεια σας να μην κάνετε λάθος έχετε φτάσει στο να μην κάνετε τίποτα. Αξίζει ? Δεν νομίζω.

Υ.Γ. Το παρών κείμενο και σκέψεις δεν αφορά όλες τις γυναίκες αλλά μόνο αυτές που αναγνωρίζουν στοιχεία τους πίσω από τις γραμμές και τις λέξεις.

Λήθη

Μετά τη μπόρα η γαλήνη...

Κατάσταση μέθης. Τρεκλίζω και χαίρομαι. Όνειρο μοιάζει ο πόνος μου και οι αναμνήσεις το στερνό μου λάφυρο. Μαζεύω τα κομμάτια μου και γυρίζω σε μένα. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Χορός λυτρωτικός η μοναξιά μου στο πρωινό φως. Όλη νύχτα σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι σε κερδίζω και σε χάνω, αλλά στο χάραμα τελειώσανε οι μάρκες μου, εξαντλούνται οι αναμνήσεις. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Υποταγμένη η πίστη μου απ’ την αφέλεια. Μ’ ένα σου νεύμα έρχομαι κοντά, με μια ματιά με διώχνεις. Και συνεχίζω να ονειρεύομαι. Τα όνειρα δεν κοστίζουν. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει. Σε ντύνω με το μανδύα του χρόνου που έζησα, αλλά οι θάλασσες δε χωράνε σε κλεψύδρα. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Ψυχραιμία!!!
Μετά τη μπόρα θα ‘ρθεί η συνήθεια και μες τη συνήθεια θα σε ξαναβρώ ...βασίλισσα της λήθης μου.

Σινεμά ο Παράδεισος

Πάντα τα καλοκαίρια με πιάνει μια περίεργη διάθεση να ξαναβρώ την παιδική μου αθωότητα σε υπέροχες κλασικές ταινίες… μέσα σε ένα καλοκαιρινό σινεμά, κάτω από φεγγαρόφωτο. Ταινίες που έγραψαν ιστορία, διαμόρφωσαν ψυχές, καρδιές, προκάλεσαν έντονα συναισθήματα σε γενιές ανθρώπων, προβλημάτισαν… ατάκες που ενέπνευσαν… την πίστη ότι κάποτε θα έχεις ραντεβού με την μοίρα σου… την δύναμη του carpe diem… την ελπίδα… la vita e bella μέσα στις στάχτες μιας προσωπικής καταστροφής… την καθημερινή χαρμόλυπη τρέλα του Θανάση…

• Buongiorno Principessa…
  (La vita e Bella)


• Carpe diem… Seize the day boys, seize the day... make your lifes, extraordinary!
  (Dead Poets Society)


• After all, tomorrow is another day.
  (Gone with the wind)


• Mama always said life was like a box of chocolates...
  (FORREST GUMP)


• Μπούλη, ρούφα το αυγό σου!
  (Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ)


• Otis, take the gentleman's cape
  (SUPERMAN)


• Ω, τον κύριο Αγλαΐα!
  (Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ)


• Rosebud!
  (CITIZEN CANE)


• Ε, κορίτσια, δεν κάνει! Παντρεμένος!
  (Η ΘΕΙΑ ΑΠ' ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ)


• Now you're looking for the secret... but you won't find it because you're not really looking. You don't really want to know the secret... You want to be fool...
  (The Prestige)


• Να διαβάσω είπα ρε Παυλάρα , όχι να μελετήσω αρχαία ελληνική ιστορία!
  (Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο)


• Nobody leaves this place without singing the blues!
  (Adventures in Babysitting)


• Υou talking to me?
  (Taxi driver)


• Αμάν.....Ο καζαμπούμπου!!!!!
  (Μην είδατε τον Παναή)


• Εμένα με το «ρε», να μη μου μιλάς, γιατί εγώ το «ρε» δεν το σηκώνω! Ούτε χειρονομίες δε σηκώνω, ακούς;
  (Της κακομοίρας)


• Wax on! Wax off!
  (KARATE KID)


• You have 20 seconds to comply!
  (ROBOCOP)
  
• I'm gonna make him an offer he can't refuse…
  (Godfather)


• Υou gotta make the money first. Then when you get the money, you get the power. Then when you get the power, then you get the women...
  (Scarface)


• Hasta la vista, baby!
  (T2: JUDGEMENT DAY)


• It's extraordinary! Where do you learn all those languages?
  In bed!
  (ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ)


• Φύγε!! Γιατί δεν φεύγεις;;;
  (ΣΤΕΛΛΑ)


• Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine...
  (CASABLANCA)


• And like that... he is gone.
  (Usual Suspects)


• Sssssssomebody, stoppp meeeee!
  (THE MASK)

Νύχτες καλοκαιριού…

Χάζευα από το παράθυρο την οροσειρά της Πίνδου…
Μοιάζει όντως σαν μια τεράστια καφέ αρκούδα που περπατά πάνω στην λίμνη…
Χτύπησε τηλέφωνο… ο κολλητός…
Ποιος πάει τώρα για μπύρες… τα ίδια και τα ίδια, τα αιδοία και η αηδία…
Έκλεισα το τηλέφωνο λέγοντας μια από τις συνήθεις δικαιολογίες…
Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο…


Κοίταξα το ρολόι μου…
Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα…
Πρέπει να ήμουν σπίτι σχεδόν τρεις ώρες… πεταμένες…
Μύρισα τον καλοκαιρινό αέρα…
Ένοιωσα τις μυρωδιές από νυχτολούλουδο να πλημμυρίζουν την μύτη του…
Η καλοκαιρινή βραδιά…
Ως γυναίκα σε όλο της το μεγαλείο, με καλούσε να την απολαύσω…
Από τα αγαπημένα μου χόμπι…
Νύχτες μαγικές μέσα σε μια θηλυκή αγκαλιά… πάει καιρός… ατυχία, επιλογή ίσως… μπάντ λάκ μάλλον… (σίγουρα όχι το λακ μαλλιών του μπάντ σπένσερ…)
‘Θα περάσει, που θα πάει; Θα ‘ρθεί, είναι η μοίρα της!’ σκεφτόμουν καθώς άναβα το δεύτερο μου τσιγάρο…
Κάθισα αναπαυτικά στην πλαστική καρέκλα από «γκύφτο»…
Άπλωσα τα πόδια στα κάγκελα του μπαλκονιού ρουφώντας το τσιγάρο…
Στιγμές απόλαυσης της απόλυτης και αγνής θηλυκής αύρας… μιας καλοκαιρινής νύχτας…
Νύχτες τις οποίες συσχετίζει το μυαλό μου αποκλειστικά με την θηλυκότητα…

Face-μπουκ-ίτσες...

Facebook-ίτες, facebook-ιτιδές, facebook-άκια…χαίρομαι που βρίσκομαι ένα κλικ πιο κοντά σας»… Τελικά η συμμορία με τις κιμωλίες ενέδωσε ομαδικώς στις app-εγνωσμένες εκ-click-σεις φίλων και γνωστών και is-ήρθαμε στο facebook… Η περιέργεια σκότωσε την γάτα;!;! Είμαστε ακόμη νιούφιδες για να βγάλουμε συμπέρασμα… και ως συνήθως τα παιχνίδια είναι ωραία μέχρι να δεις τι γίνετε αν τα πετάξεις στο τοίχο ή βρεις τυχαία το κατσαβίδι του μπαμπά να τα ανοίξεις…

Πολλά έχουν γραφτεί, λεχθεί, συζητηθεί κ.ο.κ. για το νέο φαινόμενο, την νέα μόδα, τάση, τρέλα κο.κ., στην οποία ακόμη και οι επικριτές/σκεπτικιστές της βλέπουν θετικά στοιχεία.
«Έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε αμερικανικά πανεπιστήμια έδειξε πως το facebook είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, μαζί με το σεξ και την μπίρα! Πρώτο είναι το ipod!»
Η ΟΥΣΙΑ είναι ότι δεν είναι παρά ένας απέραντος λαβύρινθος ηλεκτρονικού φακελώματος και ΑΝ συμφωνήσουμε και αποδεχθούμε αυτό (μπορούμε και αλλιώς;!;!), τότε δεν έχουμε παρά να το δούμε ως ένα υποκατάστατο «διασκ-ed-δασης»…

Και γιατί όχι, αν η προοπτική με την οποία βλέπει κάποιος τις εικονικές κοινότητες ανθρώπων στο διαδίκτυο είναι η ίδια με το άλμπουμ φωτογραφιών από τα παιδικά χρόνια στο χωριό, το σχολείο, την φοιτητική ζωή και την κοινωνικής μας συναναστροφή… με το, χωρίς αμφιβολία, μεγάλο πλεονέκτημα της «ζωντάνιας»…

Η πρώτη μου προσωπική εντύπωση: «βαρετό» και σίγουρα όχι «Must have it»… Ένα «targeted» διαφημιστικό toolkit με τα κλασικά εργαλεία της σύγχρονης επικοινωνιακής επιστήμης… «λίγο μπούτι, λίγο χιούμορ και το αμόρε μου»…

«Στην επόμενη έρευνα φαντάζομαι θα μας πουν ότι όποιος απέχει από το facebook και δεν έχει ipod, απέχει δια της συνεπαγωγής και από το σεξ και την μπύρα;… Το υποκατάστατο της κοι-no-νίας με click… Το facebook ως ο καλύτερος friend της νέας φυλής των e-human…
IP-άρχεις αν IP-άρχεις στο facebook…
και πολλά τέτοια…

Σε μία αλληγορική μεταφορά στον πραγματικό κόσμο μπορεί κανείς να φανταστεί την face-μπουκο-κοι-no-νία ως ένα απέραντο λιβάδι με ανθρώπους στην καμα-σουτρο-στάση 11, κοινώς κορμιά παρ-all-ήλως ξ-app-λωμένα χωρίς καμία app-ολύτως φυσική επαφή, που στην καλύτερη περ-ip-τωση κοιτάνε μια οθόνη app-αγγέλλοντας.

Και παραφράζοντας το Bob Dylan (κοίτα προηγούμενο post)…

«You’re visible now, You’ve got secrets to share».

Τα παραμύθια και το.. σύμφωνο συμβίωσης

Σκεφτήκατε άραγε πως θα ήταν να αλλάξουμε τα γνωστά παραμύθια για να καλύψουμε και την περίπτωση του συμφώνου συμβίωσης; Π.χ. Στο γνωστό παραμύθι, η καλόκαρδη Χιονάτη αγοράζει ένα μήλο και με την πρώτη δαγκωματιά σωριάζεται. Το δηλητηριασμένο μήλο την κοιμίζει, ένα φιλί όμως την ανασταίνει. Δεν είναι το φιλί ενός νάνου αλλά ενός παλικαριού-πρίγκιπα δυο μέτρα. Η Χιονάτη ξυπνά και ο πρίγκιπας του 21ου αιώνα της λέει «I think I love you, do you want to contract me?» «Oh yes!». Και ο μπαμπάς βασιλιάς στην τελετή των υπογραφών να τους λέει «From now and on I call you contractors»… Τελικά μήπως κερδισμένοι είναι οι Νάνοι…που έχουν πλέον ελπίδες να γίνουν οι 7 contractors της Χιονάτης;…

Μήπως τελικά ο γάμος είναι το «παραμύθι της αέναης παιδικής μας ψυχής; Και το σύμφωνο μία συνήθης πράξη της «ελεγχόμενης» και πεζής μας καθημερινότητας;

Υ.Γ. Ευχαριστώ την παραμυθένια Άννη για την αρχική ιδέα...

Virtual Reality ?

Διάβαζα σήμερα διάφορα περίεργα και το μάτι μου σταμάτησε σε κάτι ασυνήθιστο.

Second Life Musician Turns Real Life Recording Art



Hep Shepherd, a musician in the virtual world of Second Life, is now set to make it big in real-life. His upcoming single, 'Last Goodbye', is being produced by Duncan Sheik and will be out at the end of November. Hep Shepherd (real name: Jeff Krantz) left a high-paying marketing job almost a year ago to pursue music full time in Second Life. He explored the usual outlets for independent artists but felt they were lacking something. It was Second Life that allowed him perform and network at the same time and after 150 performances inworld, Hep now has a fan base of several thousand and his own promotion and management team. He’s now performing real life shows in New York City, and has an album scheduled for release next month.

To Second Life είναι ένας 3-D εικονικός κόσμος δημιουργημένος εξ ολοκλήρου από τους Κατοίκους του. Από την έναρξη του το 2003, έχει μεγαλώσει εντυπωσιακά και σήμερα κατοικείται από εκατομμύρια Κατοίκους από όλο τον κόσμο.

· Από την στιγμή που μπαίνεις στο Κόσμο (the World) θα ανακαλύψεις μια απέραντη ψηφιακή ήπειρο, που βρίθει από ανθρώπους, διασκέδαση, εμπειρίες και ευκαιρίες. Από την στιγμή που θα τον εξερευνήσεις λίγο, ενδεχομένως να βρεις το τέλειο οικόπεδο ή γη για να χτίσεις το δικό σου σπίτι ή επιχείρηση.
· Επίσης θα περιτριγυρίζεσαι από τις Δημιουργίες (the Creations) των άλλων Κατοίκων. Επειδή οι Κάτοικοι διατηρούν τα δικαιώματα τους στις ψηφιακές Δημιουργίες τους, μπορούν να αγοράσουν, πουλήσουν και να συναλλάσσονται με τους άλλους Κατοίκους.
· Η Αγορά (The Marketplace) ήδη υποστηρίζει εκατομμύρια US δολαρίων μηνιαίων συναλλαγών. Αυτές οι αγοραπωλησίες διακινούνται με το επίσημο νόμισμα, το Linden δολάριο, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε US δολάρια σε Linden Dollar exchanges που βρίσκονται online .

Επίσης, πιο κάτω διαβάζω άρθρο των The New York Times -Watching a Cyber Audience Watch a Real Orchestra Perform in a Virtual World
σχετικά με την Royal Liverpool Philharmonic η οποία έδωσε συναυλία για τους κατοίκους του Second Life.

Η "δεύτερη ζωή" έχει πολλούς έλληνες οπαδούς. Μπορεί ο διπλανός σας να έχει "διπλή ζωή". Ε και ? Τι μας νοιάζει ?

Άλλος ξεκινάει μια πραγματική μουσική καριέρα από το Πουθενά!!!, από έναν εικονικό κόσμο, από μια εικονική πραγματικότητα ??? και από την άλλη ολόκληρη ορχήστρα δίνει παράσταση για ανύπαρκτους θεατές !!!

Τελικά φίλοι μου, που είναι το όριο ? Που σταματάει το εικονικό και που αρχίζει η πραγματικότητα ?

Η γενιά των 700… «αμαρτιών»…

Ψάχνοντας στο δίκτυο μπορεί κανείς να βρει άπειρα blog… της γενιάς των τριαντάρηδων… Όλοι λένε ότι η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων είναι αδιάφορη για το πολιτικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Λένε ότι είμαστε εστιασμένοι στον εσωτερικό μας μικροαστισμό, έξω από τον πραγματικό κόσμο, στις μπαρότσαρκες, τις βόλτες και στην ανώδυνη διεκπεραίωση των πιο δημιουργικών μας χρόνων σε μπουζούκια, κλαμπ, διασκέδαση χωρίς αιτία μετά σοφιστικέ πιπινιών, ζωή χωρίς νόημα, επιφάνεια, γρήγορα και εύκολα χρήματα, όμορφες γυναίκες και άνδρες, ακριβά σινιέ ρούχα και αυτοκίνητα...

Υπάρχει άραγε ουσιαστική αλήθεια μέσα σε όλα αυτά; Ίσως, ναι, αλλά; Να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα: Μήπως τελικά είμαστε η γενιά που είναι εγκλωβισμένη σε «αμαρτίες» και «απολαύσεις»;
Μήπως οι προηγούμενες γενιές «έλυσαν» τα βασικά κοινωνικά και βιοποριστικά προβλήματα και μας άφησαν μόνο τις… αμαρτίες για να πορευτούμε;...
Μήπως απλά μας κατηγορούν άδικα και είμαστε η γενιά της σιωπηλής επανάστασης με τις γαρδένιες;…

You’re invisible now…

Ο Bob Dylan, στο Like a rolling stone, ξεστομίζει το οδυνηρά αληθές
«You’re invisible now, You’ve got no secrets to conceal».

Τόσο μα τόσο αληθινό, όταν ξεπέφτεις, όταν καταρρέεις, όταν χάνεις όσα έχεις κι όσα νομίζεις πως είσαι, όταν η ερημιά και η απομόνωση κυριαρχούν, όταν νιώθεις το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια σου, όταν καταλαβαίνεις ότι είσαι μόνος, αόρατος, χωρίς μυστικά.

Τα μυστικά και το μυστήριο υπάρχουν μόνο εάν υπάρχει κάποιος, κάποια, κάτι… που να καίγεται για την αποκάλυψή τους. «Κρύβουμε» κάτι όχι απαραίτητα για να μην βρεθεί, αλλά για να μας περιβάλλουν άνθρωποι που τους εξιτάρει η αναζήτηση του. Να νιώθουμε έτσι ζωντανοί, σημαντικοί, «πρόσωπα»… Αν δεν υπάρχει απολύτως κανείς να μας ψάξει, κανένας που να δίνει δεκάρα για την ύπαρξή του δικού μας μυστηρίου, αναιρείται η ίδια η έννοια της ύπαρξης μας.

Αν τα φέρει η μοίρα να απογυμνωθούμε από κάθε μυστικιστική σπουδαιότητα, αν τα μάτια δεν σταματάνε πάνω μας, αλλά «κάθονται» κάπου αλλού τότε απο-προσωπο-ποιούμαστε (προς + ωψ, ωπός-όψη, οφθαλμός), γινόμαστε «εικονικοί», «αόρατοι». Γινόμαστε αυτό που ονειρευόμασταν στα παιδικά μας χρόνια... να περνάμε μέσα από τοίχους, πόρτες, εμπόδια, όπως οι παιδικοί μας ήρωες.

Στην ενήλικη ζωή όμως το να είσαι αόρατος είναι κάτι σαν το πιο παιχνιδιάρικο τίποτα…

Μια γλυκόπικρη παραίτηση από τις φαντασιώσεις…

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Κάνω μερικές σκέψεις σχετικά με την αντικειμενικότητα (ή υποκειμενικότητα) της ενημέρωσης, των γεγονότων, της ιστορίας και της αλήθειας γενικά.

Στην σημερινή εποχή ακούμε πληθώρα ειδήσεων, απόψεων και τοποθετήσεων από διάφορες πηγές και μέσα (συγγράμματα, εφημερίδες, περιοδικά, TV, ραδιόφωνο, internet, ανακοινώσεις, συζητήσεις, ακόμα και στόμα με στόμα).
Είναι δύσκολο πλέον να διακρίνει κανείς την αλήθεια. Αυτό κυρίως γιατί (κατά τη άποψη μου πάντα), ενώ τα γεγονότα έχουν μια γενική αποδεκτή αντικειμενικότητα, η ερμηνεία τους κατά βάση είναι υποκειμενική.
Φανταστείτε π.χ. δυο άτομα που τσακώθηκαν - αν ζητήσεις να σου περιγράψουν και οι ίδιοι αλλά και όσοι παρακολούθησαν τον τσακωμό το τι έγινε, θα ακούσεις πιθανώς πολλές διαφορετικές εκδοχές. Το θέμα είναι τι να πιστέψεις ? Που βρίσκεται η αλήθεια ? Σε περισσότερα σημαντικά ζητήματα (π.χ. εθνικά) το πρόβλημα αυτό δημιουργεί τεράστιες προεκτάσεις, ευκόλως αντιληπτά.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια διέξοδος είναι να ΑΚΟΥΜΕ όσες περισσότερες απόψεις μπορούμε και από όσες περισσότερες πηγές - πομπούς μπορούμε (ακόμα ή κυρίως και αυτές που a-priori είμαστε αντίθετοι). Επίσης, πρέπει να είμαστε ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ στην αξιολόγηση των μηνυμάτων που δεχόμαστε από τους πομπούς αλλά ΟΧΙ ΑΦΕΛΕΙΣ. Αυτά τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την σφαιρική ενημέρωση και σε άλλα σχετικά (κατά την κρίση μας) θέματα και προσπαθώντας να μην βγάλουμε εύκολα και βιαστικά συμπεράσματα τοποθετώντας ταμπέλες (αλλά αποθηκεύοντας τα σε μια "προσωρινή μνήμη" μέχρι να επαναξιολογηθούν με νέα στοιχεία) ίσως μας βοηθήσουν στην αναζήτηση της αλήθειας και σε μια πιο αντικειμενική προσέγγιση.

Αυτές είναι μερικές πρόχειρες σκέψεις που μπορούν να εμπλουτιστούν - επεξεργαστούν - διορθωθούν ή διαγραφούν ακόμα.
Θα ήθελα να ακούσω και τις σκέψεις σας.

Τι θέλετε/θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε?

Ακούγοντας ένα αγαπημένο μου κλασσικό κομμάτι, τη Σερενάτα του Schubert, ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια.

Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός!

Θυμάμαι πιτσιρίκι ακόμα, βάραγα τενεκέδες και ξύλα, χτύπαγα πόρτες και τοίχους, σφύριζα και τραγούδαγα φάλτσα (και κλέφτικα) και στο μυαλό μου τριγύριζαν πάντα οι μελωδίες των κομματιών (κάθε είδους) που άκουγα στο ραδιόφωνο.

Ο πατέρας μου, θέλοντας να με ξεφορτωθεί (θυμάμαι που μου είχε πει « αν είναι να βαράς ότι βρεις μπροστά σου, τουλάχιστον να το κάνεις με ρυθμό»), με πήγε σε ένα μουσικό σχολείο να με δοκιμάσουν. Το τεστ απλό - ένα πιάνο και μια κυρία να χτυπάει παλαμάκια, προτρέποντας με να ακολουθήσω τον ρυθμό και τις νότες. Στο τέλος η διάγνωση : «το παιδί σας δεν κάνει για μουσικός, δεν έχει μουσικό αυτί». Απογοητεύτηκα (απορώ πως δεν πρόσεξε τα τεράστια αυτιά μου!).

Τα επόμενα χρόνια κοιμόμουν πάντα με ένα ραδιόφωνο. Τα σάββατα, παρέα με ένα φιλαράκι, περιμέναμε πως και πώς να έρθει η ώρα να ακούσουμε το ιταλικό Hit Parade. Ανεβαίναμε στην ταράτσα, με μια τράπουλα ή το τάβλι και μαντεύαμε σε τι θέση θα ήταν το αγαπημένο κομμάτι μας την εβδομάδα αυτή. Παιδί των 80’s βλέπετε.

Αργότερα, μάζευα κασέτες και κάναμε ανταλλαγή με φίλους (επίσης ανταλλάσσαμε και κάρτες με ήρωες ή ομάδες ποδοσφαίρου – ειδικά εποχή mundial). Ακολούθησαν τα cd και οι βόλτες στα μπαράκια με φίλους. Προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε στέκια που έπαιζε αγαπημένη μουσική (και καλές available γκόμενες βεβαίως, βεβαίως). Ακόμα το κάνουμε αυτό.

Σήμερα, στην εποχή των mp3 player και του downloading, η μουσική είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Το ραδιόφωνο συνεχίζει να μου κάνει παρέα.

Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός. Δεν έγινα πότε (και ούτε βλέπω να γίνομαι) αλλά η μουσική πλέον ορίζει και ορίζεται από τη διάθεση μου.

Εσείς, τι θέλετε / θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε?

Μακριά γαϊδούρια!!!...

(Κάποτε η παιδική χαρά είχε τραμπάλες, τσουλήθρες, μύλο και κούνιες. Στην εποχή του Ιντερνετ διαθέτει χρωματιστά πιγκουινάκια, σκυλάκια και κάθε λογής εικονικούς χαρακτήρες (avatars) προς υιοθεσία! Το μόνο που χρειάζεται για την... πράξη της υιοθεσίας είναι μία εγγραφή στο site και μια μηνιαία συνδρομή 5-15 δολαρίων. Μέσω του Διαδικτύου κάθε παιδί αποκτά σήμερα νέες ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Το Club Penguin του Disney και το Webkinz αποτελούν αυτή τη στιγμή το ταχύτερα αναπτυσσόμενο κομμάτι του Διαδικτύου. Με εκατομμύρια μέλη -6.000.000, δηλαδή κατά μέσο όρο 20.000 την ημέρα, γράφτηκαν στο Webkinz μόνο τον περασμένο Νοέμβριο- οι παιδικές χαρές του Ιντερνετ έχουν σήμερα έσοδα που αγγίζουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.
Οι «παγκόσμιοι κολοσσοί» της βιομηχανίας διασκέδασης, όπως η Time Warner και η Nickelodeon, δεν επιθυμούν να μείνουν έξω από αυτό. Εχουν ξεκινήσει μια τρελή κούρσα προκειμένου να κερδίσουν κι εκείνοι ένα κομμάτι της αγοράς. Οσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο. Ως το 2011 υπολογίζεται ότι οι εικονικοί κόσμοι του Ιντερνετ θα ξεπερνούν 20 εκατομμύρια μέλη.
Ανάλογες κινήσεις ετοιμάζουν και πολλές εταιρίες παιχνιδιών. Ωστόσο, σύμφωνα με τους καλά γνωρίζοντες, η όρεξη των εταιριών για την ανάπτυξη των εικονικών κόσμων αλλά και των ίδιων των χρηστών να μπαίνουν σε αυτούς δεν θα παραμείνει ακόρεστη. Η έλλειψη νέων ιδεών που προς το παρόν παρατηρείται θα μπορούσε να λειτουργήσει αρνητικά για το μέλλον της ύπαρξής τους. Αυτή τη στιγμή δέκα από τους υφιστάμενους εικονικούς κόσμους ζητούν από τα παιδιά να υιοθετήσουν ένα ψηφιακό ζωάκι.

....

01. Club Penguin. Τα μικρά παιδιά μπορούν να ντύσουν έναν πιγκουίνο, να διακοσμήσουν το ιγκλού του, να συνομιλήσουν και να παίξουν με φίλους τους. Πολλοί γονείς χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη ινερνετική παιδική χαρά σαν τρόπο «εισαγωγής» των παιδιών τους στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Για παιδιά 6-14 ετών.

02. Webkinz. Το σύστημα λειτουργίας του βασίζεται στην πώληση λούτρινων κουκλών. Κάθε κούκλα φέρει κωδικό σύνδεσης με την ομώνυμη εικονική κοινότητα εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας. Μέσα από αυτήν το παιδί μαθαίνει εικονικά να φροντίζει ένα κατοικίδιο και να συναντά τους φίλους του. Για παιδιά από 6 έως +13 ετών.

03. Virtual Magic Kingdom. Σε αυτόν τον on-line κόσμο ο χρήστης δημιουργεί το δικό του χαρακτήρα και μέσω αυτού μπορεί να ανακαλύψει τη μαγεία των θεματικών πάρκων του Disney, να ταξιδέψει σε χώρες παραμυθένιες και να παίξει πολλά παιχνίδια μόνος ή με άλλα μέλη της «κοινότητας». Για παιδιά από 8-14 ετών.

04. Neopets. Με την επιλογή του δικού σας νεο-κατοικιδίου εισέρχεστε στη neopia, έναν κόσμο με χώρες, νησιά, λίμνες και βουνά που μπορείτε να ανακαλύψετε ταξιδεύοντας μαζί με το ζωάκι σας. Η neopia είναι επίσης γεμάτη παιχνίδια, παζλ και δραστηριότητες που μπορούν να παίξουν μόνα ή με άλλα μέλη της κοινότητας.

(c) Ελεύθερος Τύπος

ΣΧΟΛΙΟ: ΕΛΕΟΣΣΣΣΣΣΣ!!!!!!!!!

ΙΔΕΑ: Πιστεύω ότι θα πρέπει να φτιάξουμε μια εικονική "μακριά γαϊδούρα" και να την κατοχυρώσουμε! Τι λέτε;

Δραπετεύοντας... όπως οταν ήμουν παιδί

Ξυπνάω και αισθάνομαι κουρασμένος. Προχωράω κουβαλώντας το κορμί μου στα κρύα πλακάκια της κουζίνας. Σπιρουλίνα, καφές σκέτος και τσιγάρο. Με μηχανικές κινήσεις, σχεδόν ναρκωμένος, καταπίνω τον πικρό καφέ.

Γύρω μου επικρατεί ένα χάος (μόλις επιστρέψω το βράδυ, πρέπει να συγυρίσω!) Τασάκια πνιγμένα στα αποτσίγαρα, ο νεροχύτης γεμάτος άπλυτα ποτήρια, ένα άδειο κουτί πίτσας και το lap top ανοιχτό ακόμη από χθες το βράδυ, αλλά δεν έχω γράψει ούτε λέξη. Ο κέρσορας που αναβοσβήνει εκνευριστικά επάνω αριστερά μου θυμίζει την εργασία που πρέπει να τελειώσω ως το τέλος της βδομάδας. Με την γόπα του τσιγάρου που τελειώνει ανάβω το επόμενο.

Κατευθύνομαι προς το παράθυρο. Κρατώντας την κούπα του μισοτελειωμένου καφέ στο δεξί μου χέρι, με το αριστερό ακουμπάω το παγωμένο παράθυρο και πάνω σ’ αυτό στηρίζω το κεφάλι μου. Κοιτάζω προς τα κάτω. (Αυτό το άρρωστο κιτρινιάρικο φως κάνει τα μάτια μου να πονάνε) Μπροστά μου το μικρό παρκάκι με τα πέντε μικρά δεντράκια που προσπαθούν λες να κυκλώσουν το ψηλό μισοξεραμένο δέντρο που παραδίδεται πλέον αμαχητί στους ανέμους. Κάτω στο δρόμο οι πρώτοι περαστικοί δίνουν κάποια σημάδια ζωής στο τοπίο εμπρός μου. Περπατάνε αμίλητοι και νυσταγμένοι, έχοντας αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους αυτήν την προαιώνια ψυχρότητα που δίνει τόση μελαγχολία στους ανθρώπους αυτής της χώρας. Λες και οι άνθρωποι εδώ είναι φτιαγμένοι από ομίχλη, από αυτήν την ομίχλη που κάθε πρωί τυλίγει τα πάντα με τα ανελέητα, τα αβάσταχτα της πέπλα. Διαπιστώνω ότι έχω να δω τον ήλιο εδώ και μια βδομάδα και τρομάζω στην ιδέα. Αλλά εδώ δε φτάνει ο ήλιος παρά μόνο αυτό το κίτρινο αρρωστιάρικο φως που διαπερνάει τα πάντα, που κάνει τα πάντα κίτρινα. Σιγά-σιγά και εγώ κιτρινίζω! Σε λίγο, ίσως, δε θα με πολύνοιάζει!

Πρέπει να βιαστώ! Σε είκοσι λεπτά πρέπει να είμαι στη στάση, αισθάνομαι όμως τόσο αδύναμος! Πρέπει να βρω κάτι να με τονώσει, να με ανεβάσει... Κάτι αυθεντικό, προσδιοριστικό του είναι μου. Κάτι που να θυμίζει ήλιο και θάλασσα....
Από το laptop αναβλύζει μουσική που ζεσταίνει το κρύο δωμάτιο και γω βυθίζομαι στην οικογενειακή φωτογραφία που βρίσκεται μπροστά μου. Ξαναγίνομαι πιτσιρικάς πέντε χρονών και ξαναζώ τις ίδιες στιγμές: ο γέρος μου, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ πιτσιρικάς, όλοι μαζί σε ένα ποδήλατο επάνω πηγαίνουμε στη θάλασσα. Φως καθάριο μας λούζει και ‘μεις γελάμε. Δεν είναι αυτό μονάχα ένα ποδήλατο, όχι. Στα όνειρα μου, τα παιδικά, είναι ένα καράβι πειρατικό που το σύμπαν όλο χαρακώνει, και μες στο περίφραγμα όλα είναι απλά, απτά και εύκολα. Και μετά σε κάποια παραλία του Ιονίου ξαναζώ τον πατέρα μου να παιδεύεται ακάματος να φτιάξει εκείνη την αστεία, αυτοσχέδια σκηνή με το παλιό σεντόνι, τη μάνα μου να διαβάζει με τις ώρες το βιβλίο με το παράξενο πράσινο εξώφυλλο, την αδερφή μου που παίζει με τις φίλες της και τον πιτσιρικά που βουτάει τα πόδια του στη θάλασσα, μετά φουσκώνει τα μάγουλα του, φέρνει το χέρι του στο μέτωπο του ως ασπίδα για την αντηλιά και μισοκλείνοντας τα μάτια του κοιτάζει προς τη δύση.

Ξαναγίνομαι πιτσιρικάς πέντε χρονών και ξαναζώ τις ίδιες στιγμές: εκείνο το ηλιόλουστο αυγουστιάτικο απόγευμα, που μυρίζει πεύκο και καρπούζι τον πιτσιρικά που κοιτάζει προς τη δύση μα βλέπει πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τον ήλιο, πέρα από το χρόνο, πέρα από ότι είναι συμβατό με τον κόσμο των ενηλίκων... κοιτάζει προς τη δύση και βλέπει:
δυο δεκαετίες και κάτι... μετά,
ένα φοιτητικό δωμάτιο κάπου στο Nottingham,
ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό,
έναν ψυχάκια ηπειρώτη που θα τη βγάλει και σήμερα....

Let it snow

Φτου, δεν αποκλείστηκα.
Το πάλεψα αλλά κάποιος είχε βάλει αλυσίδες στο πορτ-μπαγκάζ μου.
Δεν πτοήθηκα, είπα "δεν ξέρω να βάζω αλυσίδες". Αλλά και πάλι τσουπ ένας καλός (παίζεται αυτό) άνθρωπος μου είπε "ξέρω εγώ, θα σε βοηθήσω".
Δεν το βάζω κάτω όμως και πάλι. Μια καλή μου φίλη (φορούσα μίνι φούστα !!!) βγήκε να βοηθήσει και αυτή και ναι. Ο καλός ο άνθρωπος μαγεμένος από τα ωραία πόδια, έκανε λάθος στην αλυσίδα του δεξιού τροχού.
Δεν με θέλει τελικά. Έστω και με κουτσή αλυσίδα, έφτασα σπίτι.
Φτου, δεν αποκλείστηκα.
Yupi, το βρήκα. Θα αποκλειστώ στην κοσμάρα μου και ... ας χιονίζει!!!

Do you believe in LOVE??

"Οι παλιές αγάπες πάνε -λέει- σ' ένα παράδεισο από αναμνήσεις καλές και γελάκια, ονειράκια παλιά και χάσματα μνήμης. Εκεί συναντιούνται όλες οι παλιές μας οι αγάπες, κάνουνε πάρτι όπου μοιράζουνε λουλούδια, μας θυμούνται και καμιά φορά χαμογελούν παράξενα.
Έχουν μυστήρια δύναμη απάνω μας οι παλιές οι αγάπες, μας στέλνουνε καμιά φορά στον ύπνο μια παλιά εικόνα μας στιγμιαία ζωντανή ή, άλλοτε πάλι, ξαφνικά, ένα φιλί που τόσο μας ταράζει και μας ξεστρατίζει απ' τις παρούσες έννοιες μας...
Λέει πως έχουνε δύναμη πολύ οι παλιές αγάπες και πως στον παράδεισό τους παίζουνε παράξενα παιχνίδια. Μπορούν να σε κάνουν να ξυπνήσεις κλαίγοντας τη νύχτα για ένα πόνο ξεχασμένο από καιρό, ή πάλι να σου κλέψουνε τα λογικά: σε παίρνουνε μια βόλτα στον παράδεισο, και το πρωί βρίσκεις στο προσκεφάλι ένα απ' τα λουλούδια τους με μια αύρα που κρατάει και σου διαλύει κάθε ορθολογισμό μέρες πολλές...
Και το συμπέρασμα:
Ποτέ μην παλεύεις με παλιές αγάπες... ποτέ μην παλεύεις με τις σκιές που αφήνουν οι παλιές αγάπες στο μυαλό, γιατί δεν είσαι παρά ένας τρωτός θνητός... δεν μπορείς με το μαχαίρι του μυαλού σου να σκοτώσεις μια σκιά, όσο κοφτερό και εάν είναι... θα υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας για να μας θυμίζουν ότι είμαστε τυχεροί που τις ζήσαμε…"

I believe in LOVE!!! Στην αγνή πραγματική αγάπη!... Οι υπόλοιπες "αγάπες" να πάνε... αλλού... σίγουρα όχι στον παράδεισο του μυαλού μας...!

Η παιδική μας η ψυχή...

γιατί μόνο ένα παιδί μπορεί να αγαπήσει...

Συνήθως όσο μεγαλώνουμε η ζωή δυσκολεύει... Ακούω τόσα πολλά από διάφορες πηγές. Φίλους, γνωστούς, συγγενείς, μπλογκο-φορούμ-φίλους/ες. Για τα προβλήματα που συναντούν σε σχέσεις, συνεργασίες, φιλίες, κάθε είδους ανθρώπινης επικοινωνίας.
Γιατί τόσο πολύ? Γιατί τόσος φόβος? Η ανασφάλεια και η παγωμάρα που επικρατεί, μεγαλώνει όσο μεγαλώνουμε. Γιατί? Γιατί να κρατάμε τόσες αποστάσεις?
Γιατί υπάρχει η φράση 'Και αν'.
Και αν φύγει? και αν με πληγώσει? και αν με προδώσει? και αν με μειώσει? και αν με απατήσει? και αν με υποβιβάσει? και αν εξαφανιστεί από τη ζωή μου? και αν δεν μου δώσει τη σημασία που εγώ θέλω? και αν χωρίσω? και αν σταματήσει να με αγαπάει? και αν δεν μπορεί να μου δώσει όσα εγώ ζητάω? και αν σταματήσω εγώ να τον αγαπώ? Και αν πάει στον Άρη μετανάστης?!?!?!...

Έχοντας όλες αυτές τις - τόσο "λογικές" - απορίες στο μυαλό μας, σταματάμε να ακολουθούμε την καρδιά μας. Εμποδίζουμε τον αυθορμητισμό και την καρδιά μας να κατακτήσουν το μυαλό και το κορμί μας. Κατά συνέπεια, αναδιπλωνόμαστε μέσα στον φόβο μας, στο καβούκι μας, στην ζωούλα μας... Αρχίζουμε να μην ζούμε, να μην αγαπάμε, να μην τολμούμε... Να γινόμαστε γκρι, ουδέτεροι, αδιάφοροι, χωρίς αισθήματα, αρχίζουμε να παγώνουμε... μπρρρ.... μπάζειιιι...
Και τελικά, παύουμε να είμαστε παιδιά στην ψυχή... και μόνο μία παιδική ψυχή μπορεί να αγαπήσει... Η ΑΓΑΠΗ προϋποθέτει την ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ...

Η πραγματική αγάπη ξεκινάει μόνο από ένα μεγάλο πάθος.... Στιγμές πραγματικής ζωής, όμορφες αναμνήσεις, γλυκά δάκρυα.... Πάθος. Και αναρωτήθηκα τί είναι Πάθος? Να λοιπόν τι βρήκα στο δίκτυο... φαίνεται να απασχολεί πολύ κόσμο...

'Pathos (from πάσχειν paschein, the Greek word meaning "to suffer" or "emotion") is one of the three modes of persuasion in rhetoric (along with ethos and logos). Pathos appeals to the audience's emotions. It is a part of Aristotle's philosophies in rhetoric.' -wikipedia-

Και τί είναι αυτή η διαφορά συναισθήματος που σε κάνει να φεύγεις έξω από το 'ήθος' και από τον 'λόγο', όπως γράφει παραπάνω η σοφή wikipedia? Που βέβαια, το έχουν αναλύσει χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι μας σοφοί και συγκεκριμένα ο Αριστοτέλης, τόσο αξεπέραστα! Τί είναι αυτό που σε κάνει να παθιαστείς? Να 'φτερουγίζει' η καρδιά σου, να χτυπά δυνατά, να αισθάνεσαι ότι περπατάς λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια της γης, να πιστεύεις ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ότι δεν σε σταματά τίποτα? Να πλησιάσεις περισσότερο το Θεό? Να γίνεις περισσότερο τρελός και να καταλάβεις πώς βλέπει τον κόσμο ένα ηφαίστειο? Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα και ξαφνικά, όταν για κάποιο λόγο είναι η σωστή στιγμή, φωτιά ανάμεσά τους και το συναίσθημα της απόλυτης έλξης και της απόλυτης δύναμης.

Μόνο που αν αυτό δεν εξελιχθεί σε έρωτα, το πάθος αρρωσταίνει... και μετά μιλάμε για σκοτεινές αναζητήσεις της ψυχής και του νου. Και σε αυτό τον βούρκο τα πράγματα είναι δύσκολα...
Ο φόβος του πάθους λοιπόν κρατάει κάποιον μακριά από την πραγματική αγάπη... ακόμη και από την πίστη σε αυτήν...

Οι γυναίκες που αγαπάμε...

"Ειν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχει
με τους μαστούς τους
καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' στα μαλλιά μας
εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια".

Νίκος Εγγονόπουλος

"Υμνος Δοξαστικος για τις γυναίκες π'αγαπάμε"

Θεωρίες του "έτυχε"...

Συναντάς κάποια μετά από πολύ καιρό… την κοιτάς… δεν λες τίποτε… νιώθεις την έλξη… νιώθει το βλέμμα σου… έρχεστε πιο κοντά… και σε ξαναρωτάει «γιατί? δεν έχω καταλάβει ακόμη το γιατί...» Και απαντάς ξανά με ένα βλέμμα… γιατί απλά ούτε εσύ δεν ξέρεις… Απλά έτυχε ή έπρεπε?…Υπάρχει πάντα λόγος τελικά? Ή απλά είμαστε τόσο εγωιστές που δεν θέλουμε να παραδεχθούμε τα λάθη μας?...

Η γιαγιά μας η καλή...

Θα αναρωτιέστε (λέμε τώρα) πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια (ο θεός να την κάνει τέτοια) ;! Θυμάστε όλοι φαντάζομαι το παιδικό τραγουδάκι «Η Γιαγιά μας η καλή» (έλα που δεν το θυμάστε, στο νηπιαγωγείο το μάθαμε και η κοπάνα δεν έπαιζε τότε - ακόμα)…

«Η γιαγιά μας η καλή,
Έχει κότες στην αυλή,
Κότες και κοτόπουλα,
Χήνες και χηνόπουλα»

Κάπως έτσι αγαπητοί άγνωστοι και υπαρκτοί ελπίζω αναγνώστες μπορεί κάποιος να περιγράψει τα νήπια που «συγγράφουν» αυτό το ιστολόγιο… Μπήκαμε σε διάταξη ηλικίας (όπως στο σχολείο κάποτε – εκεί ο παλιός ήταν θεός) και σεβόμενοι τα γαλόνια βάλαμε και από ένα τετράστιχο ο καθένας.

Ο Άλκης, εμπνεύστηκε από την αναφορά στο όνο στο επόμενο τετράστιχο του τραγουδιού:

«Άσπρη πάπια με παπιά,
Γάιδαρο με τόσα αυτιά,
Γαλοπούλες κι ένα γάλο,
Φουσκωμένο και μεγάλο»

Ο Ηλίας από τις περιπέτειες του κόκορα στο επόμενο:

«Και τον πρώτο πετεινό,
Μέσα σ’ όλο το χωριό,
Που λαλεί κάθε πρωί,
Στης γιαγιάς μας την αυλή»

και ο σοφός Eddie Με-φι προφανώς από την ραπτομηχανή:

«Η γιαγιά μας η καλή,
Έχει ραπτομηχανή,
Και γαζώνει και μπαλώνει,
Του παππού το παντελόνι»

Βρέχει.. πάλι βρέχει...

Βρέχει! Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να καθαρίσει και την ψυχή μου. Πάντα μου άρεσε να βρέχει. Οι βιαστικοί περαστικοί με τις ομπρέλες στα χεριά, οι δρόμοι της Αθηνάς που λιμνάζουν, και γω να περπατώ μονός μες στη βροχή και να σιγοψυθηρίζω παλιά τραγούδια.
Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να ξεδιαλύνει και της μπερδεμένες σκέψεις μες στο μυαλό μου.

Περπατάω κι αφήνω τη βροχή να μου χαστουκίζει το πρόσωπο. Τα ρούχα μουσκεύουν. Γίνομαι κι εγώ ένα με τη βροχή. Μοναχικός χωρίς ανάγκη για συντροφιά. Ονειροπαρμένος κι αιθεροβάμων. Δεν κρύβομαι. Δεν έχω ανάγκη να κρυφτώ. Κάθε μου κύτταρο εκτίθεται στο ξέσπασμα του ουρανού. Ποιος ξέρει ίσως κι εγώ να αναζητώ το δικό μου ξέσπασμα. Με τα ρούχα μου μουσκεμένα, με τη χαρά μου να πετάει με τα γεμάτα ταξί περπατώ μόνος στη βροχή και σιγοψιθυρίζω παλιά τραγούδια. Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να ξεπαστρέψει και τις ανασφάλειες μου. Αλλά όταν εδώ βρέχει εκεί που είσαι εσύ χιονίζει . παράλληλες κι αντιστροφές πορείες μικρούλα μου. Δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά.

Στην κορύφωση του δράματος μου η βροχή, που όλα τα ξεδιαλύνει. Κι όλα φαίνονται πιο καθαρά από ποτέ. Διαφανής μου υπόσταση χωρίς ταυτότητα. Πληγωμένο μου εγώ που κραυγάζεις μα η κραυγή σου πνίγεται στο λαιμό μου. Εαυτοί μου που σας έκρυψα, εαυτοί μου που ποτέ δεν έγινα βγαίνετε στην επιφάνεια.

Σαν το βρεγμένο τσιγάρο που προσπαθώ απεγνωσμένα να καπνίσω μοιάζει η αλήθεια. Κι όταν η βροχή σταματάει βγαίνουν χαμογελαστά τα αστερία...

Η παιδική μας η χαρά...

Κάποτε παίζαμε σε αλάνες με μια πάνινη μπάλα μέχρι που σκοτείνιαζε, ξυπόλητοι, με γόνατα ματωμένα, ιδρωμένοι μέσα στην λάσπη. Σε παιχνίδια όπου πάντα ο πιο άχρηστος συμμετείχε μόνο και μόνο επειδή του ανήκε η μπάλα. Παίζαμε αμέριμνοι μέχρι το σκοτάδι να κάλυπτε τα πάντα, γιατί το παιχνίδι δεν μπορούσε τίποτα να το σταματήσει, μόνο η φωνή της μάνας ή της γιαγιάς από το μπαλκόνι:
- «Παλιόπαιδο, γύρνα σπίτι μην έρθω και σε μαυρίσω!!!»

Κάποτε «πολεμούσαμε» με ξύλινα σπαθιά για κάθε σπιθαμή της γειτονιά μας σε λόφους, σοκάκια, λιβάδια. Στα δύσκολα επιστρατεύαμε πέτρες, σφεντόνες και ότι άλλο βρισκόταν μπροστά μας… Γρατσουνιές, αίματα, καρούμπαλα οδηγούσαν στο «ιατρείο» της γιαγιάς… με κουρέλια και γάζες…

Κάποτε φτιάχναμε αυτοσχέδια τροχοφόρα, ανεβαίναμε πάνω τους και αφηνόμασταν στο έλεος μιας κατηφόρας με φρένο τα τρύπια σανδάλια μας, τους φράχτες ή τα δέντρα του χωριού… Κάποτε κυνηγούσαμε πεταλούδες, πυγολαμπίδες και διάφορα άλλα «ζωύφια» και τα τοποθετούσαμε σε άδεια βαζάκια μαρμελάδας έτσι για να διαπιστώναμε τι θα κάνουν.

Κάποτε διαβάζαμε βιβλία παντού, ακόμη και την ώρα που τρώγαμε με απίστευτη δίψα για την έκβαση τους. Δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε λέξη, ούτε γραμμή... ταυτιζόμασταν με το ήρωα, ζούσαμε μέσα στα βιβλία σε ένα περίεργο μείγμα φαντασίας και πραγματικότητας.

Κάποτε ονειρευόμασταν να γίνουμε άντρες και τα κοριτσάκια που μας άρεσαν να γίνουν γυναίκες. Κάναμε ατέλειωτες κουβέντες μεταξύ μας κοκορευόμενοι ο ένας στον άλλον για τα «κατορθώματα» μας, τις κατακτήσεις μας, για τα χαμόγελα και τις χειραψίες που είχαμε μαζί τους.

Ε να λοιπόν, πέρασαν τρεις δεκαετίες, γίναμε άντρές, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, ερωτευτήκαμε, πληγωθήκαμε… αλλά η παιδικότητα έμεινε αναλλοίωτη μέσα μας. Και ως «σοφά» πλέον μωρά, φτιάξαμε την παιδική μας χαρά.