Η παιδική μας η ψυχή...

γιατί μόνο ένα παιδί μπορεί να αγαπήσει...

Συνήθως όσο μεγαλώνουμε η ζωή δυσκολεύει... Ακούω τόσα πολλά από διάφορες πηγές. Φίλους, γνωστούς, συγγενείς, μπλογκο-φορούμ-φίλους/ες. Για τα προβλήματα που συναντούν σε σχέσεις, συνεργασίες, φιλίες, κάθε είδους ανθρώπινης επικοινωνίας.
Γιατί τόσο πολύ? Γιατί τόσος φόβος? Η ανασφάλεια και η παγωμάρα που επικρατεί, μεγαλώνει όσο μεγαλώνουμε. Γιατί? Γιατί να κρατάμε τόσες αποστάσεις?
Γιατί υπάρχει η φράση 'Και αν'.
Και αν φύγει? και αν με πληγώσει? και αν με προδώσει? και αν με μειώσει? και αν με απατήσει? και αν με υποβιβάσει? και αν εξαφανιστεί από τη ζωή μου? και αν δεν μου δώσει τη σημασία που εγώ θέλω? και αν χωρίσω? και αν σταματήσει να με αγαπάει? και αν δεν μπορεί να μου δώσει όσα εγώ ζητάω? και αν σταματήσω εγώ να τον αγαπώ? Και αν πάει στον Άρη μετανάστης?!?!?!...

Έχοντας όλες αυτές τις - τόσο "λογικές" - απορίες στο μυαλό μας, σταματάμε να ακολουθούμε την καρδιά μας. Εμποδίζουμε τον αυθορμητισμό και την καρδιά μας να κατακτήσουν το μυαλό και το κορμί μας. Κατά συνέπεια, αναδιπλωνόμαστε μέσα στον φόβο μας, στο καβούκι μας, στην ζωούλα μας... Αρχίζουμε να μην ζούμε, να μην αγαπάμε, να μην τολμούμε... Να γινόμαστε γκρι, ουδέτεροι, αδιάφοροι, χωρίς αισθήματα, αρχίζουμε να παγώνουμε... μπρρρ.... μπάζειιιι...
Και τελικά, παύουμε να είμαστε παιδιά στην ψυχή... και μόνο μία παιδική ψυχή μπορεί να αγαπήσει... Η ΑΓΑΠΗ προϋποθέτει την ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ...

Η πραγματική αγάπη ξεκινάει μόνο από ένα μεγάλο πάθος.... Στιγμές πραγματικής ζωής, όμορφες αναμνήσεις, γλυκά δάκρυα.... Πάθος. Και αναρωτήθηκα τί είναι Πάθος? Να λοιπόν τι βρήκα στο δίκτυο... φαίνεται να απασχολεί πολύ κόσμο...

'Pathos (from πάσχειν paschein, the Greek word meaning "to suffer" or "emotion") is one of the three modes of persuasion in rhetoric (along with ethos and logos). Pathos appeals to the audience's emotions. It is a part of Aristotle's philosophies in rhetoric.' -wikipedia-

Και τί είναι αυτή η διαφορά συναισθήματος που σε κάνει να φεύγεις έξω από το 'ήθος' και από τον 'λόγο', όπως γράφει παραπάνω η σοφή wikipedia? Που βέβαια, το έχουν αναλύσει χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι μας σοφοί και συγκεκριμένα ο Αριστοτέλης, τόσο αξεπέραστα! Τί είναι αυτό που σε κάνει να παθιαστείς? Να 'φτερουγίζει' η καρδιά σου, να χτυπά δυνατά, να αισθάνεσαι ότι περπατάς λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια της γης, να πιστεύεις ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ότι δεν σε σταματά τίποτα? Να πλησιάσεις περισσότερο το Θεό? Να γίνεις περισσότερο τρελός και να καταλάβεις πώς βλέπει τον κόσμο ένα ηφαίστειο? Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα και ξαφνικά, όταν για κάποιο λόγο είναι η σωστή στιγμή, φωτιά ανάμεσά τους και το συναίσθημα της απόλυτης έλξης και της απόλυτης δύναμης.

Μόνο που αν αυτό δεν εξελιχθεί σε έρωτα, το πάθος αρρωσταίνει... και μετά μιλάμε για σκοτεινές αναζητήσεις της ψυχής και του νου. Και σε αυτό τον βούρκο τα πράγματα είναι δύσκολα...
Ο φόβος του πάθους λοιπόν κρατάει κάποιον μακριά από την πραγματική αγάπη... ακόμη και από την πίστη σε αυτήν...