Virtual Reality ?

Διάβαζα σήμερα διάφορα περίεργα και το μάτι μου σταμάτησε σε κάτι ασυνήθιστο.

Second Life Musician Turns Real Life Recording Art



Hep Shepherd, a musician in the virtual world of Second Life, is now set to make it big in real-life. His upcoming single, 'Last Goodbye', is being produced by Duncan Sheik and will be out at the end of November. Hep Shepherd (real name: Jeff Krantz) left a high-paying marketing job almost a year ago to pursue music full time in Second Life. He explored the usual outlets for independent artists but felt they were lacking something. It was Second Life that allowed him perform and network at the same time and after 150 performances inworld, Hep now has a fan base of several thousand and his own promotion and management team. He’s now performing real life shows in New York City, and has an album scheduled for release next month.

To Second Life είναι ένας 3-D εικονικός κόσμος δημιουργημένος εξ ολοκλήρου από τους Κατοίκους του. Από την έναρξη του το 2003, έχει μεγαλώσει εντυπωσιακά και σήμερα κατοικείται από εκατομμύρια Κατοίκους από όλο τον κόσμο.

· Από την στιγμή που μπαίνεις στο Κόσμο (the World) θα ανακαλύψεις μια απέραντη ψηφιακή ήπειρο, που βρίθει από ανθρώπους, διασκέδαση, εμπειρίες και ευκαιρίες. Από την στιγμή που θα τον εξερευνήσεις λίγο, ενδεχομένως να βρεις το τέλειο οικόπεδο ή γη για να χτίσεις το δικό σου σπίτι ή επιχείρηση.
· Επίσης θα περιτριγυρίζεσαι από τις Δημιουργίες (the Creations) των άλλων Κατοίκων. Επειδή οι Κάτοικοι διατηρούν τα δικαιώματα τους στις ψηφιακές Δημιουργίες τους, μπορούν να αγοράσουν, πουλήσουν και να συναλλάσσονται με τους άλλους Κατοίκους.
· Η Αγορά (The Marketplace) ήδη υποστηρίζει εκατομμύρια US δολαρίων μηνιαίων συναλλαγών. Αυτές οι αγοραπωλησίες διακινούνται με το επίσημο νόμισμα, το Linden δολάριο, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε US δολάρια σε Linden Dollar exchanges που βρίσκονται online .

Επίσης, πιο κάτω διαβάζω άρθρο των The New York Times -Watching a Cyber Audience Watch a Real Orchestra Perform in a Virtual World
σχετικά με την Royal Liverpool Philharmonic η οποία έδωσε συναυλία για τους κατοίκους του Second Life.

Η "δεύτερη ζωή" έχει πολλούς έλληνες οπαδούς. Μπορεί ο διπλανός σας να έχει "διπλή ζωή". Ε και ? Τι μας νοιάζει ?

Άλλος ξεκινάει μια πραγματική μουσική καριέρα από το Πουθενά!!!, από έναν εικονικό κόσμο, από μια εικονική πραγματικότητα ??? και από την άλλη ολόκληρη ορχήστρα δίνει παράσταση για ανύπαρκτους θεατές !!!

Τελικά φίλοι μου, που είναι το όριο ? Που σταματάει το εικονικό και που αρχίζει η πραγματικότητα ?

Η γενιά των 700… «αμαρτιών»…

Ψάχνοντας στο δίκτυο μπορεί κανείς να βρει άπειρα blog… της γενιάς των τριαντάρηδων… Όλοι λένε ότι η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων είναι αδιάφορη για το πολιτικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Λένε ότι είμαστε εστιασμένοι στον εσωτερικό μας μικροαστισμό, έξω από τον πραγματικό κόσμο, στις μπαρότσαρκες, τις βόλτες και στην ανώδυνη διεκπεραίωση των πιο δημιουργικών μας χρόνων σε μπουζούκια, κλαμπ, διασκέδαση χωρίς αιτία μετά σοφιστικέ πιπινιών, ζωή χωρίς νόημα, επιφάνεια, γρήγορα και εύκολα χρήματα, όμορφες γυναίκες και άνδρες, ακριβά σινιέ ρούχα και αυτοκίνητα...

Υπάρχει άραγε ουσιαστική αλήθεια μέσα σε όλα αυτά; Ίσως, ναι, αλλά; Να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα: Μήπως τελικά είμαστε η γενιά που είναι εγκλωβισμένη σε «αμαρτίες» και «απολαύσεις»;
Μήπως οι προηγούμενες γενιές «έλυσαν» τα βασικά κοινωνικά και βιοποριστικά προβλήματα και μας άφησαν μόνο τις… αμαρτίες για να πορευτούμε;...
Μήπως απλά μας κατηγορούν άδικα και είμαστε η γενιά της σιωπηλής επανάστασης με τις γαρδένιες;…

You’re invisible now…

Ο Bob Dylan, στο Like a rolling stone, ξεστομίζει το οδυνηρά αληθές
«You’re invisible now, You’ve got no secrets to conceal».

Τόσο μα τόσο αληθινό, όταν ξεπέφτεις, όταν καταρρέεις, όταν χάνεις όσα έχεις κι όσα νομίζεις πως είσαι, όταν η ερημιά και η απομόνωση κυριαρχούν, όταν νιώθεις το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια σου, όταν καταλαβαίνεις ότι είσαι μόνος, αόρατος, χωρίς μυστικά.

Τα μυστικά και το μυστήριο υπάρχουν μόνο εάν υπάρχει κάποιος, κάποια, κάτι… που να καίγεται για την αποκάλυψή τους. «Κρύβουμε» κάτι όχι απαραίτητα για να μην βρεθεί, αλλά για να μας περιβάλλουν άνθρωποι που τους εξιτάρει η αναζήτηση του. Να νιώθουμε έτσι ζωντανοί, σημαντικοί, «πρόσωπα»… Αν δεν υπάρχει απολύτως κανείς να μας ψάξει, κανένας που να δίνει δεκάρα για την ύπαρξή του δικού μας μυστηρίου, αναιρείται η ίδια η έννοια της ύπαρξης μας.

Αν τα φέρει η μοίρα να απογυμνωθούμε από κάθε μυστικιστική σπουδαιότητα, αν τα μάτια δεν σταματάνε πάνω μας, αλλά «κάθονται» κάπου αλλού τότε απο-προσωπο-ποιούμαστε (προς + ωψ, ωπός-όψη, οφθαλμός), γινόμαστε «εικονικοί», «αόρατοι». Γινόμαστε αυτό που ονειρευόμασταν στα παιδικά μας χρόνια... να περνάμε μέσα από τοίχους, πόρτες, εμπόδια, όπως οι παιδικοί μας ήρωες.

Στην ενήλικη ζωή όμως το να είσαι αόρατος είναι κάτι σαν το πιο παιχνιδιάρικο τίποτα…

Μια γλυκόπικρη παραίτηση από τις φαντασιώσεις…