Βρέχει.. πάλι βρέχει...

Βρέχει! Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να καθαρίσει και την ψυχή μου. Πάντα μου άρεσε να βρέχει. Οι βιαστικοί περαστικοί με τις ομπρέλες στα χεριά, οι δρόμοι της Αθηνάς που λιμνάζουν, και γω να περπατώ μονός μες στη βροχή και να σιγοψυθηρίζω παλιά τραγούδια.
Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να ξεδιαλύνει και της μπερδεμένες σκέψεις μες στο μυαλό μου.

Περπατάω κι αφήνω τη βροχή να μου χαστουκίζει το πρόσωπο. Τα ρούχα μουσκεύουν. Γίνομαι κι εγώ ένα με τη βροχή. Μοναχικός χωρίς ανάγκη για συντροφιά. Ονειροπαρμένος κι αιθεροβάμων. Δεν κρύβομαι. Δεν έχω ανάγκη να κρυφτώ. Κάθε μου κύτταρο εκτίθεται στο ξέσπασμα του ουρανού. Ποιος ξέρει ίσως κι εγώ να αναζητώ το δικό μου ξέσπασμα. Με τα ρούχα μου μουσκεμένα, με τη χαρά μου να πετάει με τα γεμάτα ταξί περπατώ μόνος στη βροχή και σιγοψιθυρίζω παλιά τραγούδια. Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να ξεπαστρέψει και τις ανασφάλειες μου. Αλλά όταν εδώ βρέχει εκεί που είσαι εσύ χιονίζει . παράλληλες κι αντιστροφές πορείες μικρούλα μου. Δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά.

Στην κορύφωση του δράματος μου η βροχή, που όλα τα ξεδιαλύνει. Κι όλα φαίνονται πιο καθαρά από ποτέ. Διαφανής μου υπόσταση χωρίς ταυτότητα. Πληγωμένο μου εγώ που κραυγάζεις μα η κραυγή σου πνίγεται στο λαιμό μου. Εαυτοί μου που σας έκρυψα, εαυτοί μου που ποτέ δεν έγινα βγαίνετε στην επιφάνεια.

Σαν το βρεγμένο τσιγάρο που προσπαθώ απεγνωσμένα να καπνίσω μοιάζει η αλήθεια. Κι όταν η βροχή σταματάει βγαίνουν χαμογελαστά τα αστερία...