Δραπετεύοντας... όπως οταν ήμουν παιδί

Ξυπνάω και αισθάνομαι κουρασμένος. Προχωράω κουβαλώντας το κορμί μου στα κρύα πλακάκια της κουζίνας. Σπιρουλίνα, καφές σκέτος και τσιγάρο. Με μηχανικές κινήσεις, σχεδόν ναρκωμένος, καταπίνω τον πικρό καφέ.

Γύρω μου επικρατεί ένα χάος (μόλις επιστρέψω το βράδυ, πρέπει να συγυρίσω!) Τασάκια πνιγμένα στα αποτσίγαρα, ο νεροχύτης γεμάτος άπλυτα ποτήρια, ένα άδειο κουτί πίτσας και το lap top ανοιχτό ακόμη από χθες το βράδυ, αλλά δεν έχω γράψει ούτε λέξη. Ο κέρσορας που αναβοσβήνει εκνευριστικά επάνω αριστερά μου θυμίζει την εργασία που πρέπει να τελειώσω ως το τέλος της βδομάδας. Με την γόπα του τσιγάρου που τελειώνει ανάβω το επόμενο.

Κατευθύνομαι προς το παράθυρο. Κρατώντας την κούπα του μισοτελειωμένου καφέ στο δεξί μου χέρι, με το αριστερό ακουμπάω το παγωμένο παράθυρο και πάνω σ’ αυτό στηρίζω το κεφάλι μου. Κοιτάζω προς τα κάτω. (Αυτό το άρρωστο κιτρινιάρικο φως κάνει τα μάτια μου να πονάνε) Μπροστά μου το μικρό παρκάκι με τα πέντε μικρά δεντράκια που προσπαθούν λες να κυκλώσουν το ψηλό μισοξεραμένο δέντρο που παραδίδεται πλέον αμαχητί στους ανέμους. Κάτω στο δρόμο οι πρώτοι περαστικοί δίνουν κάποια σημάδια ζωής στο τοπίο εμπρός μου. Περπατάνε αμίλητοι και νυσταγμένοι, έχοντας αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους αυτήν την προαιώνια ψυχρότητα που δίνει τόση μελαγχολία στους ανθρώπους αυτής της χώρας. Λες και οι άνθρωποι εδώ είναι φτιαγμένοι από ομίχλη, από αυτήν την ομίχλη που κάθε πρωί τυλίγει τα πάντα με τα ανελέητα, τα αβάσταχτα της πέπλα. Διαπιστώνω ότι έχω να δω τον ήλιο εδώ και μια βδομάδα και τρομάζω στην ιδέα. Αλλά εδώ δε φτάνει ο ήλιος παρά μόνο αυτό το κίτρινο αρρωστιάρικο φως που διαπερνάει τα πάντα, που κάνει τα πάντα κίτρινα. Σιγά-σιγά και εγώ κιτρινίζω! Σε λίγο, ίσως, δε θα με πολύνοιάζει!

Πρέπει να βιαστώ! Σε είκοσι λεπτά πρέπει να είμαι στη στάση, αισθάνομαι όμως τόσο αδύναμος! Πρέπει να βρω κάτι να με τονώσει, να με ανεβάσει... Κάτι αυθεντικό, προσδιοριστικό του είναι μου. Κάτι που να θυμίζει ήλιο και θάλασσα....
Από το laptop αναβλύζει μουσική που ζεσταίνει το κρύο δωμάτιο και γω βυθίζομαι στην οικογενειακή φωτογραφία που βρίσκεται μπροστά μου. Ξαναγίνομαι πιτσιρικάς πέντε χρονών και ξαναζώ τις ίδιες στιγμές: ο γέρος μου, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ πιτσιρικάς, όλοι μαζί σε ένα ποδήλατο επάνω πηγαίνουμε στη θάλασσα. Φως καθάριο μας λούζει και ‘μεις γελάμε. Δεν είναι αυτό μονάχα ένα ποδήλατο, όχι. Στα όνειρα μου, τα παιδικά, είναι ένα καράβι πειρατικό που το σύμπαν όλο χαρακώνει, και μες στο περίφραγμα όλα είναι απλά, απτά και εύκολα. Και μετά σε κάποια παραλία του Ιονίου ξαναζώ τον πατέρα μου να παιδεύεται ακάματος να φτιάξει εκείνη την αστεία, αυτοσχέδια σκηνή με το παλιό σεντόνι, τη μάνα μου να διαβάζει με τις ώρες το βιβλίο με το παράξενο πράσινο εξώφυλλο, την αδερφή μου που παίζει με τις φίλες της και τον πιτσιρικά που βουτάει τα πόδια του στη θάλασσα, μετά φουσκώνει τα μάγουλα του, φέρνει το χέρι του στο μέτωπο του ως ασπίδα για την αντηλιά και μισοκλείνοντας τα μάτια του κοιτάζει προς τη δύση.

Ξαναγίνομαι πιτσιρικάς πέντε χρονών και ξαναζώ τις ίδιες στιγμές: εκείνο το ηλιόλουστο αυγουστιάτικο απόγευμα, που μυρίζει πεύκο και καρπούζι τον πιτσιρικά που κοιτάζει προς τη δύση μα βλέπει πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τον ήλιο, πέρα από το χρόνο, πέρα από ότι είναι συμβατό με τον κόσμο των ενηλίκων... κοιτάζει προς τη δύση και βλέπει:
δυο δεκαετίες και κάτι... μετά,
ένα φοιτητικό δωμάτιο κάπου στο Nottingham,
ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό,
έναν ψυχάκια ηπειρώτη που θα τη βγάλει και σήμερα....