Μετά τη μπόρα η γαλήνη...
Κατάσταση μέθης. Τρεκλίζω και χαίρομαι. Όνειρο μοιάζει ο πόνος μου και οι αναμνήσεις το στερνό μου λάφυρο. Μαζεύω τα κομμάτια μου και γυρίζω σε μένα. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις. 
Χορός λυτρωτικός η μοναξιά μου στο πρωινό φως. Όλη νύχτα σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι σε κερδίζω και σε χάνω, αλλά στο χάραμα τελειώσανε οι μάρκες μου, εξαντλούνται οι αναμνήσεις. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.
Υποταγμένη η πίστη μου απ’ την αφέλεια. Μ’ ένα σου νεύμα έρχομαι κοντά, με μια ματιά με διώχνεις. Και συνεχίζω να ονειρεύομαι. Τα όνειρα δεν κοστίζουν. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.
Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει. Σε ντύνω με το μανδύα του χρόνου που έζησα, αλλά οι θάλασσες δε χωράνε σε κλεψύδρα. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.
Ψυχραιμία!!!
Μετά τη μπόρα θα ‘ρθεί η συνήθεια και μες τη συνήθεια θα σε ξαναβρώ ...βασίλισσα της λήθης μου.
6 σχόλια:
ΠΟΙΗΣΗ = γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής άκρατη να ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
ΠΟΙΗΣΗ = δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού που λικνίζονται ανερμάτιστα στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της
ΠΟΙΗΣΗ = Eddie
Ως e-λήθη-ος δηλώνω :
ΠΟΙΗΣΗ = Eddie
ΜΕΤΑ - ΠΟΙΗΣΗ = Alkis
ΠΑΡΑ - ΠΟΙΗΣΗ = Ilias
Welcome back Eddie και να συνεχίσεις να γράφεις (έτσι) γιατί αλλιώς θα προβώ σε ΚΑΚΟ - ΠΟΙΗΣΗ ...
Από μικρός στην αγκαλιά των λογισμών μου
είχα διαλέξει από όλα μου τα λάθη
να κυνηγάω με το ξύλινο άλογό μου
μια οπτασία που κρυβότανε στα δάση
Από μικρός γυροβολούσα τα ποτάμια
με άγριους φίλους που χτυπούσαν τα σπαθιά τους
ξάπλωνα νύχτα στα βρεγμένα τα καλάμια
και δίπλα ο Έλβις είχε ανοίξει την καρδιά του
Ζήσε μονάχα την στιγμή και άσε το μετά
ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά
Μικρός πολύ σε μια σπηλιά με σταλακτίτες
μπροστά μου πέταξε μια μαύρη νυχτερίδα
πες μου που πάνε όταν πεθαίνουν οι αλήτες
αφού η ψυχή τους έχει χάσει την πυξίδα
Ζήσε μονάχα την στιγμή και άσε το μετά
ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά
(Πυξ Λάξ - Πυξίδα)
Μετά τη λήθη…. Παλιμπαιδισμός.
Κι’ όμως το καλοκαίρι είναι αυτό που πάντα μας βοηθά να βγάλουμε το καταπιεσμένο παιδί από μέσα μας.
Θυμάμαι πάντα ως παιδί, θέλοντας να αποκτήσω κάτι, το έκανα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει και ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα . …. Τι άλλο από μια ευχάριστη ξέγνοιαστη στιγμή όλο γέλιο , χαρά και επικοινωνία.
Έτσι λοιπών ξεκινά και η ιστορία …
Σάββατο βραδύ ύστερα από μια δύσκολη μέρα πήγα να βρω λίγους αλλά καλούς φίλους στη παραλία δίπλα από το χώρο που βρισκόμουν.(τι γλυκό να έρθουν εκεί που βρισκόμουν)
Μετά από μια κοινή απόφαση πήγα να πάρω κάτι να πιούμε και φυσικά ως συνοδεία στο ποτό, το πολυπόθητο βρόμικο τις παραλιακής.
Το τέλειο βρόμικο που λέτε είναι αυτό που δεν μπορεί παρά ο παρασκευαστής του είναι αθίγγανος με την κλασική χαριτωμένη ομιλία του, την τσαχπινιά του κ.λ.π
Η διεκδίκηση βεβαίως του συσσιτίου θα γινόταν μετά από αγώνα.
Έτσι άρχισαν να τρέχουν στη παραλία δυο – δυο. δεν πρόλαβαν να αγωνιστούν όλοι διότι ο πρώτος αγώνας ήταν και ο τελευταίος. Επεισοδιακός με την τρελή τούμπα του ενός αγωνιζομένου. Ήταν τόσο αστεία τούμπα που δεν μπορούσα να σταματήσω τα γέλια. Δεν πίστευα ότι ήταν αυθόρμητη γιατί ήταν σε σλοου μοσιον. Αφού λοιπόν τελείωσε τόσο άδοξα και πριν καν αρχίσει αυτό το παιχνίδι, ευθύς αμέσως σκέφτηκα ένα άλλο ομαδικό.
Έτσι και αρχίσαμε να παίζουμε τις ψείρες. Γέλιο αχαλίνωτο έως οτου φτάσει λίγο πριν το τέλος του και την ανάδειξη του νικητή. Γιατί εκεί δεν γινόταν παιχνίδι αλλά μάχη. Όλοι τρόμαξαν εκτός των δυο αγωνιζομένων που έτσι έκαναν σε κάθε τους παιχνίδι.(σοβαρότητα σε συνοδεία υβριστικών επιφωνημάτων).
Στην ίδια σκηνή αλλά λίγο πιο κει κάποιος που δεν χάνει ευκαιρία και παίρνει σε τακτά χρονικά διαστήματα έναν υπνάκο.
Έτσι με τις πολλές του επαναλήψεις στο χόμπι του αυτό το πιάσαμε το μήνυμα και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Δεν είχαμε καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Είχε αρχίσει να βγαίνει ο ήλιος, κατά συνεπεία λογικός και ο υπνάκος.
Δημοσίευση σχολίου