Τι θέλετε/θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε?

Ακούγοντας ένα αγαπημένο μου κλασσικό κομμάτι, τη Σερενάτα του Schubert, ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια.

Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός!

Θυμάμαι πιτσιρίκι ακόμα, βάραγα τενεκέδες και ξύλα, χτύπαγα πόρτες και τοίχους, σφύριζα και τραγούδαγα φάλτσα (και κλέφτικα) και στο μυαλό μου τριγύριζαν πάντα οι μελωδίες των κομματιών (κάθε είδους) που άκουγα στο ραδιόφωνο.

Ο πατέρας μου, θέλοντας να με ξεφορτωθεί (θυμάμαι που μου είχε πει « αν είναι να βαράς ότι βρεις μπροστά σου, τουλάχιστον να το κάνεις με ρυθμό»), με πήγε σε ένα μουσικό σχολείο να με δοκιμάσουν. Το τεστ απλό - ένα πιάνο και μια κυρία να χτυπάει παλαμάκια, προτρέποντας με να ακολουθήσω τον ρυθμό και τις νότες. Στο τέλος η διάγνωση : «το παιδί σας δεν κάνει για μουσικός, δεν έχει μουσικό αυτί». Απογοητεύτηκα (απορώ πως δεν πρόσεξε τα τεράστια αυτιά μου!).

Τα επόμενα χρόνια κοιμόμουν πάντα με ένα ραδιόφωνο. Τα σάββατα, παρέα με ένα φιλαράκι, περιμέναμε πως και πώς να έρθει η ώρα να ακούσουμε το ιταλικό Hit Parade. Ανεβαίναμε στην ταράτσα, με μια τράπουλα ή το τάβλι και μαντεύαμε σε τι θέση θα ήταν το αγαπημένο κομμάτι μας την εβδομάδα αυτή. Παιδί των 80’s βλέπετε.

Αργότερα, μάζευα κασέτες και κάναμε ανταλλαγή με φίλους (επίσης ανταλλάσσαμε και κάρτες με ήρωες ή ομάδες ποδοσφαίρου – ειδικά εποχή mundial). Ακολούθησαν τα cd και οι βόλτες στα μπαράκια με φίλους. Προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε στέκια που έπαιζε αγαπημένη μουσική (και καλές available γκόμενες βεβαίως, βεβαίως). Ακόμα το κάνουμε αυτό.

Σήμερα, στην εποχή των mp3 player και του downloading, η μουσική είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Το ραδιόφωνο συνεχίζει να μου κάνει παρέα.

Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός. Δεν έγινα πότε (και ούτε βλέπω να γίνομαι) αλλά η μουσική πλέον ορίζει και ορίζεται από τη διάθεση μου.

Εσείς, τι θέλετε / θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε?