Κάποτε παίζαμε σε αλάνες με μια πάνινη μπάλα μέχρι που σκοτείνιαζε, ξυπόλητοι, με γόνατα ματωμένα, ιδρωμένοι μέσα στην λάσπη. Σε παιχνίδια όπου πάντα ο πιο άχρηστος συμμετείχε μόνο και μόνο επειδή του ανήκε η μπάλα. Παίζαμε αμέριμνοι μέχρι το σκοτάδι να κάλυπτε τα πάντα, γιατί το παιχνίδι δεν μπορούσε τίποτα να το σταματήσει, μόνο η φωνή της μάνας ή της γιαγιάς από το μπαλκόνι:- «Παλιόπαιδο, γύρνα σπίτι μην έρθω και σε μαυρίσω!!!»
Κάποτε «πολεμούσαμε» με ξύλινα σπαθιά για κάθε σπιθαμή της γειτονιά μας σε λόφους, σοκάκια, λιβάδια. Στα δύσκολα επιστρατεύαμε πέτρες, σφεντόνες και ότι άλλο βρισκόταν μπροστά μας… Γρατσουνιές, αίματα, καρούμπαλα οδηγούσαν στο «ιατρείο» της γιαγιάς… με κουρέλια και γάζες…
Κάποτε φτιάχναμε αυτοσχέδια τροχοφόρα, ανεβαίναμε πάνω τους και αφηνόμασταν στο έλεος μιας κατηφόρας με φρένο τα τρύπια σανδάλια μας, τους φράχτες ή τα δέντρα του χωριού… Κάποτε κυνηγούσαμε πεταλούδες, πυγολαμπίδες και διάφορα άλλα «ζωύφια» και τα τοποθετούσαμε σε άδεια βαζάκια μαρμελάδας έτσι για να διαπιστώναμε τι θα κάνουν.
Κάποτε διαβάζαμε βιβλία παντού, ακόμη και την ώρα που τρώγαμε με απίστευτη δίψα για την έκβαση τους. Δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε λέξη, ούτε γραμμή... ταυτιζόμασταν με το ήρωα, ζούσαμε μέσα στα βιβλία σε ένα περίεργο μείγμα φαντασίας και πραγματικότητας.
Κάποτε ονειρευόμασταν να γίνουμε άντρες και τα κοριτσάκια που μας άρεσαν να γίνουν γυναίκες. Κάναμε ατέλειωτες κουβέντες μεταξύ μας κοκορευόμενοι ο ένας στον άλλον για τα «κατορθώματα» μας, τις κατακτήσεις μας, για τα χαμόγελα και τις χειραψίες που είχαμε μαζί τους.
Ε να λοιπόν, πέρασαν τρεις δεκαετίες, γίναμε άντρές, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, ερωτευτήκαμε, πληγωθήκαμε… αλλά η παιδικότητα έμεινε αναλλοίωτη μέσα μας. Και ως «σοφά» πλέον μωρά, φτιάξαμε την παιδική μας χαρά.
2 σχόλια:
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι… Είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Play stations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
Βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα,
Απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί"
Το παραπάνω δεν είναι δικές μου σκέψεις αλλά από κάτι που είχα λάβει, με συγκίνησε και το κράτησα. Ο ακριβής τίτλος είναι "Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1975" αλλά πιστεύω ότι σχεδόν όλοι (με μικρές παραλλαγές του κειμένου) θα βρείτε εκεί μέσα τους εαυτούς σας....
Δημοσίευση σχολίου