Χάζευα από το παράθυρο την οροσειρά της Πίνδου…
Μοιάζει όντως σαν μια τεράστια καφέ αρκούδα που περπατά πάνω στην λίμνη…
Χτύπησε τηλέφωνο… ο κολλητός…
Ποιος πάει τώρα για μπύρες… τα ίδια και τα ίδια, τα αιδοία και η αηδία…
Έκλεισα το τηλέφωνο λέγοντας μια από τις συνήθεις δικαιολογίες…
Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο…
Κοίταξα το ρολόι μου…
Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα…
Πρέπει να ήμουν σπίτι σχεδόν τρεις ώρες… πεταμένες…
Μύρισα τον καλοκαιρινό αέρα…
Ένοιωσα τις μυρωδιές από νυχτολούλουδο να πλημμυρίζουν την μύτη του…
Η καλοκαιρινή βραδιά…
Ως γυναίκα σε όλο της το μεγαλείο, με καλούσε να την απολαύσω…
Από τα αγαπημένα μου χόμπι…
Νύχτες μαγικές μέσα σε μια θηλυκή αγκαλιά… πάει καιρός… ατυχία, επιλογή ίσως… μπάντ λάκ μάλλον… (σίγουρα όχι το λακ μαλλιών του μπάντ σπένσερ…)
‘Θα περάσει, που θα πάει; Θα ‘ρθεί, είναι η μοίρα της!’ σκεφτόμουν καθώς άναβα το δεύτερο μου τσιγάρο…
Κάθισα αναπαυτικά στην πλαστική καρέκλα από «γκύφτο»…
Άπλωσα τα πόδια στα κάγκελα του μπαλκονιού ρουφώντας το τσιγάρο…
Στιγμές απόλαυσης της απόλυτης και αγνής θηλυκής αύρας… μιας καλοκαιρινής νύχτας…
Νύχτες τις οποίες συσχετίζει το μυαλό μου αποκλειστικά με την θηλυκότητα…
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Νύχτες καλοκαιριού…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Άσε τα σάπια, και τις μέρες το μυαλό σου συσχετίζεται αποκλειστικά με την θηλυκότητα.
Χμμ
Νοσταλγία – αναζήτηση – ανησυχία.
Όταν μας απασχολεί κάτι που είναι περισσότερο σημαντικό στη ζωή μας και αφοσιώνoμαι ψυχή και σώμα σε αυτό, ξεχνώ, δεν δίνω την ανάλογη σημασία στης απλές καθημερινές ανάγκες.
Όπως έλεγα πρόσφατα σε μια φίλη, το σημαντικό είναι η καθημερινότητα να είναι πλήρης σε όλους τους τομής και η λεπτομέρειες σημαντικές. Γιατί πώς να το κάνουμε, η λεπτομέρεια κάνει τι διαφορά. .. ..
Η λεπτομέρεια κάνει το σύνολο.
Γιατί όταν έχουμε μια ανάμνηση πάντα μια στιγμή είναι αυτή που μας έρχεται στο νου. Η λεπτομέρεια έρχεται να συμπληρώσει σε αυτό .. την φτιάχνει όμορφη η άχαρη (ανάλογα τα συμφέροντα μας)
(Τώρα τι να πω. Το κειμενακι σου έχει πολλά θέματα. Πηδώ από το ένα στο άλλο.)
Όταν δεν γίνεται σωστή ιεράρχηση βγαίνουν πράγματα στην επιφάνεια που με σιγουριά θα λέγαμε σε με συζήτηση ότι εγώ: εγώ δεν είμαι ονειροπόλος, δεν αμφισβητώ τον εαυτό μου είμαι σίγουρος για τα βήματα μου, δεν είμαι μοιρολάτρης πόσο μάλλον ρομαντικός & πολλά άλλα τέτοια.
Από την άλλη όλα αυτά φτιάχνουν τον άνθρωπο. Η καλό - προγραμματισμένη μηχανή μας δίνει κάθε φορά εντολή για όλα αυτά τα συναισθήματα.
Ζούμε όπως μας έχουν προγραμματίσει και όχι όπως πραγματικά θέλουμε.
Νύχτα. Όλα σιωπηλά. Τα άστρα και το φεγγάρι κοιτούν απο ψηλά. Περπατώ μόνος μου στους έρημους δρόμους της πόλης. Κάνει κρύο, αλλά δε νοιώθω τίποτα. Αναζητώ εκείνη που κάποτε γέμιζε τους έρημους δρόμους που τώρα εγώ περπατώ.
Όπως έφυγε εκείνη, έτσι θα φύγει και η νύχτα. Μακάρι να μην τελειώσουν ποτέ οι αναμνήσεις. Να μείνει για πάντα το φεγγάρι ψηλά, να με καθοδηγεί. Και τ΄άστρα, οι μόνοι αμέτρητοι φίλοι μου, να με παρηγορούν, να μου
θυμίζουν τις στιγμές που πέρασα μαζί της.
Δεν θέλω τίποτε. Μόνο να γυρίσει πίσω. Να πάψω να γυρίζω μόνος στους έρημους δρόμους της πόλης.
Αλλά δεν γίνετε... ε γλυκέ μου θεούλη?!
Αντίο αστεράκι...
(Αφιερωμένο σε αυτούς που έχουν το copyright στιγμών της ζωής μας)
Το καλοκαίρι φεύγει σιγά σιγά...πλησιάζουν Φθινοπωρινές νύχτες...κρύες...βροχερές...το σκεφτόμουν αυτό και θυμήθηκα ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι...
Τρύπες - Γιορτή
Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Δημοσίευση σχολίου