Η κλαμένη κοιμούμενη …

Μια ολόκληρη κοινωνία κοιμάται, ροχαλίζει, κάνει όνειρα. Όλοι ροχαλίζουν δυνατά μα κανείς δεν ξυπνάει τον διπλανό του. Έχω αϋπνίες τώρα τελευταία και με ενοχλεί η 2008η συμφωνία του ροχαλητού. Ευτυχώς που και που ακούγεται το τραγούδι κάποιου τρελού ή μεθυσμένου απ’ έξω που σπάει τη μονοτονία. Μερικές φορές σκέφτομαι να σηκωθώ και γω, να πάω να του κάνω παρέα. Μπα … Εγώ είμαι σοβαρός.Η συμφωνία του ροχαλητού συνεχίζει και ακούω τους πάντες να μουρμουρίζουν στον ύπνο τους τα ίδια λόγια. Μα, όλοι το ίδιο όνειρο βλέπουν ; Ακούω να παραπονιούνται, να κλαίνε, να τους φταίνε όλα, να κατηγορούν την τύχη τους, την κοινωνία. Μα όλοι το ίδιο όνειρο βλέπουν ;

Το τρελοτράγουδο δυναμώνει. Βγαίνω στο μπαλκονάκι, ανάβω ένα τσιγάρο. Βλέπω κι’ άλλους τρελούς. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί. Σκέφτομαι πως είμαι τυχερός που δεν κοιμάμαι. Μετά με πιάνει μια θλίψη – πόσο θα αντέξω ξύπνιος ; Πρέπει να κάνω κάτι. Βυθίζομαι σε σκέψεις να βρω τρόπο να μην κοιμηθώ. Δεν θέλω να κοιμηθώ.

Ξαφνικά ακούω μια εκκωφαντική σειρήνα. Είναι ένα μεγάλο ξυπνητήρι. Η συμφωνία του ροχαλητού σταμάτησε. Ακούω θόρυβο παντού. Όλοι ξύπνησαν ταυτόχρονα. Ώρα για δουλειά. Πολύς ο θόρυβος. Οι τρελοί σαν να χάθηκαν μέσα στο πλήθος. Μα από το πλήθος ακούω ακόμα το ίδιο μουρμουρητό : ακούω να παραπονιούνται, να κλαίνε, να τους φταίνε όλα, να κατηγορούν την τύχη τους, την κοινωνία. Μα όλοι τα ίδια λένε ; Μήπως δεν έχουν ξυπνήσει αλλά είναι ένα είδος ζόμπι που ζουν το όνειρο που έβλεπαν πριν ; Που σταματάει άραγε το όνειρο και που αρχίζει η πραγματικότητα ;

Όλοι φωνάζουν, βρίζουν, κατηγορούν. Όλα τους φταίνε. Όλα εκτός από ένα – όλα εκτός από τον εαυτό τους. Τους ακούω : Φταίνε οι πολιτικοί, φταίει η κοινωνία, φταίει η κρίση, φταίει τα’ αφεντικό, φταίει το σύστημα. Μπούρδες ….
Οι μόνοι που φταίνε είναι οι τρελοί. Φταίνε γιατί δεν τραγουδάνε πολύ δυνατά.

Ας κοιμηθώ λίγο τώρα για να ξυπνήσω αργότερα που θα κοιμούνται οι άλλοι να ακούσω το τρελοτράγουδο ξανά. Ίσος αυτήν τη φορά πάω και γω μαζί τους να τραγουδήσω.

Οι μόνοι που φταίνε είναι οι τρελοί. Φταίνε γιατί δεν τραγουδάνε πολύ δυνατά…

Οι ελάχιστα αρκετοί φίλοι...

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου έριξαν σφαλιάρα.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κατακρίνανε.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου είπαν ότι λέω μαλακίες.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με διδάξανε.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν αληθινοί με τον εαυτό τους αρχικά και έπειτα με μένα.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μίλησαν με κίνδυνο να εκτεθούν.

Όλους εσάς σας θέλω δίπλα μου, σας έχω ανάγκη, σας χρειάζομαι. Δυστυχώς είστε ελάχιστα αρκετοί.

Η προσωπική αναζήτηση και βελτίωση είναι μια αέναη διαδικασία και έχει ως πρώτη ύλη την αλήθεια.

Παράθυρα προς την νέα εποχή...

Αφιερωμένο στα φιλαράκια που περνάνε δύσκολες ώρες αυτήν την εποχή... Κουράγιο... Έχετε το νου σας μη και χαθεί το δοχείο της φαντασίας σας!!! Η επιθυμία γεννάει το δρομο της οπου θελει να περπατήσει... Χρωστάμε στη διάρκεια μιας επιθυμίας την πιθανή ευτυχία μας...

Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή - (Ελύτης)

I
Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο; Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο;
Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;

Αλλά είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις. Που αρέσκεται στο τριίστιο ξάνοιγμα του πόντου. Είσαι μια περίπτωση ακατόρθωτη που όταν ναυαγήσει βασιλεύει. Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι…

Α! Θέλω να ρθουν τα στοιχεία που ξέρουν ν’ αρπάζουν. Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση. Όταν ανέβουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια ο ξαφνικός ουρανός θα πάρει το χρώμα της προτελευταίας μου αμαρτίας

Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη από τα μοναχικά τούτα λόγια!


II
Ένα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής. Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μες στο νεανικό στήθος που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθυμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει. Φεύγει…

Κι ένας λαός από χέρια προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα!


III
Τι όμορφη! Έχει πάρει τη μορφή της σκέψης που την αισθάνεται όταν αυτή αισθάνεται πως της είναι αφιερωμένη…


IV
Στ’ αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις. Ένας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ’ άφησε κει δε ρώτησε. Στα κουφά δίχτυα τους το βόμβο στριφογύρισαν σμήνη μέλισσες. Τα στόματα μοιάσανε στα χρώματα φύγαν μεσ’ από τ’ άνθη. Τα νερά πολύ πρωϊνά σταμάτησαν τη μιλιά τους νυχτερινή κι άθικτη.

Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.

Κι όμως πίσω από τ’ αγνοημένο αυτό βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα. Δεν έχει δάκρυα ούτε συνείδηση.

Δεν φεύγει δεν επιστρέφει.



V
Ένα δίχτυ αόρατο συγκρατεί τον ήχο που αποκοίμισε πολλές αλήθειες. Ανάμεσα στα πορτοκάλια του δειλινού της γλιστρά η αμφιβολία. Φυσάει το αμέριμνο στόμα. Η γιορτή του κάνει να λάμπουν οι επιθυμητές επιφάνειες. Μπορεί να πιστέψει κανείς ως και τον εαυτό του. Να νιώσει την παρουσία της ηδονής ως μες στις κόρες των ματιών του.
Των ματιών του που ρέουνε από την πλάτη του έρωτα. Και βρίσκουνε την παρθενική τους ασέλγεια μέσα στη διάφανη δροσιά της πιο νυχτερινής χλόης μου.

VI

Ένα ζαρκάδι τρέχει την κορυφογραμμή. Κι εσύ δεν ξέρεις τίποτε γι’ αυτό είναι τόσο καθαρό το διάστημα. Κι αν μάθεις ποτέ η βροχή που θα σε κατακλύσει λυπητερή θα είναι.

Φεύγα ζαρκάδι! Πόθε κοντά στη λύτρωση σου φεύγα ζωή σαν κορυφογραμμή.


VII
Παραμύθια γαλουχήσανε τη βλάστηση της ηλικίας αυτής που ανεβάζει τις νερατζιές και τις λεμονιές ως την έκπληξη των ματιών μου. Τι θα ήταν η ευτυχία με το ακατόρθωτο σώμα της αν είχε μπερδευτεί μες στις ερωτοτροπίες των χλωρών αυτών εκμυστηρεύσεων; Δυο χέρια περιμένουνε. Στον αγκώνα τους στηρίζεται ολόκληρη η γη. Στην αναμονή τους ολόκληρη ποίηση. Πίσω απ’ το λόφο υπάρχει το μονοπάτι που χάραξε η φρέσκια περπατηξιά της διάφανης εκείνης κόρης. Είχε φύγει μέσ’ από το πρωί των ματιών μου (καθώς τα βλέφαρα είχανε κάνει το χατίρι του ήλιου τους) είχε κρυφτεί πίσω απ’ τον ίσκιο της επιθυμίας μου – κι όταν μια θέληση πήγε να την κάνει δική της αυτή χάθηκε φυσημένη από στοργικούς ανέμους που η προστασία τους ήτανε φωτεινή. Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο κι αυτός πια ξέρει καλά το μυστικό.

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση! Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο οι αγκαλιές των κήπων. Στην αφή της παλάμης σου θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι. Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου τα δένδρα θα βρουν τη μακροχρόνια εκπλήρωση των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων. Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες. Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.

Τότε θ’ ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων. Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες. Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ’ τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας ενώ οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές

Τότε θα δώσουμε

Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση!

ΓΥΝΑΙΚΕΣ Μ ‘ΑΚΟΥΤΕ ???

Η Ελλάδα το καλοκαίρι είναι πολύ όμορφη και την ομορφαίνουν πιο πολύ οι ελληνίδες, καλλίγραμμες, sexy γεμάτες "ερωτισμό". Κι’ όμως πολλές (περισσότερες απ’ όσο θα περιμέναμε) είναι μόνες. Γιατί ?

Πιστεύω πως βασική αιτία είναι το image που φτιάχνει η κάθε γυναίκα για τον εαυτό της, ένα image που πολλές φορές την φυλακίζει σε κάτι που δεν την εκφράζει και την εμποδίζει να απελευθερωθεί.

Κάποτε, οι πλειοψηφία των γυναικών προσπαθούσε να μην είναι «εύκολη» με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταλήγει μόνη. Απορώ ποιος διέδωσε ότι στους άντρες αρέσουν οι δύσκολες.

Internet : mail, msn, facebook κ.α. . Φτιάχνουν ένα profile και εγκλωβίζονται σ’ αυτό με αποτέλεσμα να κρύβονται πίσω από μια οθόνη, βγάζοντας εκεί κάτι που ίσως να ήθελαν να είναι αλλά που δυστυχώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Έτσι όταν την συναντάς έξω, στον πραγματικό κόσμο, βλέπεις ένα τελείως διαφορετικό άνθρωπο.

Κατάλοιπα κοινωνικά και οικογενειακά. Εδώ τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται κυρίως σε γυναίκες που προέρχονται από κλειστές κοινωνίες, μικρές πόλεις – χωριά – γειτονιές. Η τάση «κουκουλώματος» του ερωτισμού με τον μανδύα του καθωσπρέπει, μπορεί να εξιτάρει έως ένα βαθμό αλλά δύσκολα του δίνεται η ευκαιρία να εκδηλωθεί.

Οι προσδοκίες. Πολλές φορές, μια γνωριμία ή η αρχή μιας σχέσης, δημιουργεί πολλές ή καθόλου προσδοκίες για το μέλλον σε πολλές γυναίκες. Αποτέλεσμα : χάνουν τη μαγεία της στιγμής, χάνουν την χαλαρότητα της απόλαυσης, χάνουν τον εαυτό τους και δημιουργούν πολλά ανύπαρκτα και άκαιρα προβλήματα στον σύντροφο τους (ή τον υποψήφιο σύντροφο τους).

Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει αρκετά άλλα ή ακόμα να διαφωνήσει σε όλα αυτά, αλλά το γεγονός παραμένει : ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΕΣ.

Πότε είπατε σε κάποιον τελευταία φορά κατάμουτρα «μ’ αρέσεις», «θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου», «θέλω να με ταξιδέψεις», «θέλω να ζήσω στιγμές μαζί σου» ? Πόσες φόρες θέλατε να τα πείτε και δεν το κάνατε ? Πόσες φορές σκεφτήκατε μετά ότι χάσατε μια ευκαιρία? Και μετά πάτε και γράφεται σε site στυλ «σε – είδα» διάφορες ανώνυμες βλακείες που τελειώνουν «αλλά δεν σου μίλησα».

Η ζωή που περνάει μπροστά από τα μάτια σας είναι Δική Σας και όχι κανενός άλλου. Αρπάξτε την, ζήστε την, ξεζουμίστε την και μη φοβάστε τα λάθη. Στην προσπάθεια σας να μην κάνετε λάθος έχετε φτάσει στο να μην κάνετε τίποτα. Αξίζει ? Δεν νομίζω.

Υ.Γ. Το παρών κείμενο και σκέψεις δεν αφορά όλες τις γυναίκες αλλά μόνο αυτές που αναγνωρίζουν στοιχεία τους πίσω από τις γραμμές και τις λέξεις.

Λήθη

Μετά τη μπόρα η γαλήνη...

Κατάσταση μέθης. Τρεκλίζω και χαίρομαι. Όνειρο μοιάζει ο πόνος μου και οι αναμνήσεις το στερνό μου λάφυρο. Μαζεύω τα κομμάτια μου και γυρίζω σε μένα. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Χορός λυτρωτικός η μοναξιά μου στο πρωινό φως. Όλη νύχτα σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι σε κερδίζω και σε χάνω, αλλά στο χάραμα τελειώσανε οι μάρκες μου, εξαντλούνται οι αναμνήσεις. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Υποταγμένη η πίστη μου απ’ την αφέλεια. Μ’ ένα σου νεύμα έρχομαι κοντά, με μια ματιά με διώχνεις. Και συνεχίζω να ονειρεύομαι. Τα όνειρα δεν κοστίζουν. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει. Σε ντύνω με το μανδύα του χρόνου που έζησα, αλλά οι θάλασσες δε χωράνε σε κλεψύδρα. Πουλάω τα όνειρα μου – δώσε μου αναμνήσεις.

Ψυχραιμία!!!
Μετά τη μπόρα θα ‘ρθεί η συνήθεια και μες τη συνήθεια θα σε ξαναβρώ ...βασίλισσα της λήθης μου.

Σινεμά ο Παράδεισος

Πάντα τα καλοκαίρια με πιάνει μια περίεργη διάθεση να ξαναβρώ την παιδική μου αθωότητα σε υπέροχες κλασικές ταινίες… μέσα σε ένα καλοκαιρινό σινεμά, κάτω από φεγγαρόφωτο. Ταινίες που έγραψαν ιστορία, διαμόρφωσαν ψυχές, καρδιές, προκάλεσαν έντονα συναισθήματα σε γενιές ανθρώπων, προβλημάτισαν… ατάκες που ενέπνευσαν… την πίστη ότι κάποτε θα έχεις ραντεβού με την μοίρα σου… την δύναμη του carpe diem… την ελπίδα… la vita e bella μέσα στις στάχτες μιας προσωπικής καταστροφής… την καθημερινή χαρμόλυπη τρέλα του Θανάση…

• Buongiorno Principessa…
  (La vita e Bella)


• Carpe diem… Seize the day boys, seize the day... make your lifes, extraordinary!
  (Dead Poets Society)


• After all, tomorrow is another day.
  (Gone with the wind)


• Mama always said life was like a box of chocolates...
  (FORREST GUMP)


• Μπούλη, ρούφα το αυγό σου!
  (Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ)


• Otis, take the gentleman's cape
  (SUPERMAN)


• Ω, τον κύριο Αγλαΐα!
  (Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ)


• Rosebud!
  (CITIZEN CANE)


• Ε, κορίτσια, δεν κάνει! Παντρεμένος!
  (Η ΘΕΙΑ ΑΠ' ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ)


• Now you're looking for the secret... but you won't find it because you're not really looking. You don't really want to know the secret... You want to be fool...
  (The Prestige)


• Να διαβάσω είπα ρε Παυλάρα , όχι να μελετήσω αρχαία ελληνική ιστορία!
  (Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο)


• Nobody leaves this place without singing the blues!
  (Adventures in Babysitting)


• Υou talking to me?
  (Taxi driver)


• Αμάν.....Ο καζαμπούμπου!!!!!
  (Μην είδατε τον Παναή)


• Εμένα με το «ρε», να μη μου μιλάς, γιατί εγώ το «ρε» δεν το σηκώνω! Ούτε χειρονομίες δε σηκώνω, ακούς;
  (Της κακομοίρας)


• Wax on! Wax off!
  (KARATE KID)


• You have 20 seconds to comply!
  (ROBOCOP)
  
• I'm gonna make him an offer he can't refuse…
  (Godfather)


• Υou gotta make the money first. Then when you get the money, you get the power. Then when you get the power, then you get the women...
  (Scarface)


• Hasta la vista, baby!
  (T2: JUDGEMENT DAY)


• It's extraordinary! Where do you learn all those languages?
  In bed!
  (ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ)


• Φύγε!! Γιατί δεν φεύγεις;;;
  (ΣΤΕΛΛΑ)


• Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine...
  (CASABLANCA)


• And like that... he is gone.
  (Usual Suspects)


• Sssssssomebody, stoppp meeeee!
  (THE MASK)

Νύχτες καλοκαιριού…

Χάζευα από το παράθυρο την οροσειρά της Πίνδου…
Μοιάζει όντως σαν μια τεράστια καφέ αρκούδα που περπατά πάνω στην λίμνη…
Χτύπησε τηλέφωνο… ο κολλητός…
Ποιος πάει τώρα για μπύρες… τα ίδια και τα ίδια, τα αιδοία και η αηδία…
Έκλεισα το τηλέφωνο λέγοντας μια από τις συνήθεις δικαιολογίες…
Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο…


Κοίταξα το ρολόι μου…
Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα…
Πρέπει να ήμουν σπίτι σχεδόν τρεις ώρες… πεταμένες…
Μύρισα τον καλοκαιρινό αέρα…
Ένοιωσα τις μυρωδιές από νυχτολούλουδο να πλημμυρίζουν την μύτη του…
Η καλοκαιρινή βραδιά…
Ως γυναίκα σε όλο της το μεγαλείο, με καλούσε να την απολαύσω…
Από τα αγαπημένα μου χόμπι…
Νύχτες μαγικές μέσα σε μια θηλυκή αγκαλιά… πάει καιρός… ατυχία, επιλογή ίσως… μπάντ λάκ μάλλον… (σίγουρα όχι το λακ μαλλιών του μπάντ σπένσερ…)
‘Θα περάσει, που θα πάει; Θα ‘ρθεί, είναι η μοίρα της!’ σκεφτόμουν καθώς άναβα το δεύτερο μου τσιγάρο…
Κάθισα αναπαυτικά στην πλαστική καρέκλα από «γκύφτο»…
Άπλωσα τα πόδια στα κάγκελα του μπαλκονιού ρουφώντας το τσιγάρο…
Στιγμές απόλαυσης της απόλυτης και αγνής θηλυκής αύρας… μιας καλοκαιρινής νύχτας…
Νύχτες τις οποίες συσχετίζει το μυαλό μου αποκλειστικά με την θηλυκότητα…