ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Κάνω μερικές σκέψεις σχετικά με την αντικειμενικότητα (ή υποκειμενικότητα) της ενημέρωσης, των γεγονότων, της ιστορίας και της αλήθειας γενικά.

Στην σημερινή εποχή ακούμε πληθώρα ειδήσεων, απόψεων και τοποθετήσεων από διάφορες πηγές και μέσα (συγγράμματα, εφημερίδες, περιοδικά, TV, ραδιόφωνο, internet, ανακοινώσεις, συζητήσεις, ακόμα και στόμα με στόμα).
Είναι δύσκολο πλέον να διακρίνει κανείς την αλήθεια. Αυτό κυρίως γιατί (κατά τη άποψη μου πάντα), ενώ τα γεγονότα έχουν μια γενική αποδεκτή αντικειμενικότητα, η ερμηνεία τους κατά βάση είναι υποκειμενική.
Φανταστείτε π.χ. δυο άτομα που τσακώθηκαν - αν ζητήσεις να σου περιγράψουν και οι ίδιοι αλλά και όσοι παρακολούθησαν τον τσακωμό το τι έγινε, θα ακούσεις πιθανώς πολλές διαφορετικές εκδοχές. Το θέμα είναι τι να πιστέψεις ? Που βρίσκεται η αλήθεια ? Σε περισσότερα σημαντικά ζητήματα (π.χ. εθνικά) το πρόβλημα αυτό δημιουργεί τεράστιες προεκτάσεις, ευκόλως αντιληπτά.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια διέξοδος είναι να ΑΚΟΥΜΕ όσες περισσότερες απόψεις μπορούμε και από όσες περισσότερες πηγές - πομπούς μπορούμε (ακόμα ή κυρίως και αυτές που a-priori είμαστε αντίθετοι). Επίσης, πρέπει να είμαστε ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ στην αξιολόγηση των μηνυμάτων που δεχόμαστε από τους πομπούς αλλά ΟΧΙ ΑΦΕΛΕΙΣ. Αυτά τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την σφαιρική ενημέρωση και σε άλλα σχετικά (κατά την κρίση μας) θέματα και προσπαθώντας να μην βγάλουμε εύκολα και βιαστικά συμπεράσματα τοποθετώντας ταμπέλες (αλλά αποθηκεύοντας τα σε μια "προσωρινή μνήμη" μέχρι να επαναξιολογηθούν με νέα στοιχεία) ίσως μας βοηθήσουν στην αναζήτηση της αλήθειας και σε μια πιο αντικειμενική προσέγγιση.

Αυτές είναι μερικές πρόχειρες σκέψεις που μπορούν να εμπλουτιστούν - επεξεργαστούν - διορθωθούν ή διαγραφούν ακόμα.
Θα ήθελα να ακούσω και τις σκέψεις σας.

Τι θέλετε/θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε?

Ακούγοντας ένα αγαπημένο μου κλασσικό κομμάτι, τη Σερενάτα του Schubert, ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια.

Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός!

Θυμάμαι πιτσιρίκι ακόμα, βάραγα τενεκέδες και ξύλα, χτύπαγα πόρτες και τοίχους, σφύριζα και τραγούδαγα φάλτσα (και κλέφτικα) και στο μυαλό μου τριγύριζαν πάντα οι μελωδίες των κομματιών (κάθε είδους) που άκουγα στο ραδιόφωνο.

Ο πατέρας μου, θέλοντας να με ξεφορτωθεί (θυμάμαι που μου είχε πει « αν είναι να βαράς ότι βρεις μπροστά σου, τουλάχιστον να το κάνεις με ρυθμό»), με πήγε σε ένα μουσικό σχολείο να με δοκιμάσουν. Το τεστ απλό - ένα πιάνο και μια κυρία να χτυπάει παλαμάκια, προτρέποντας με να ακολουθήσω τον ρυθμό και τις νότες. Στο τέλος η διάγνωση : «το παιδί σας δεν κάνει για μουσικός, δεν έχει μουσικό αυτί». Απογοητεύτηκα (απορώ πως δεν πρόσεξε τα τεράστια αυτιά μου!).

Τα επόμενα χρόνια κοιμόμουν πάντα με ένα ραδιόφωνο. Τα σάββατα, παρέα με ένα φιλαράκι, περιμέναμε πως και πώς να έρθει η ώρα να ακούσουμε το ιταλικό Hit Parade. Ανεβαίναμε στην ταράτσα, με μια τράπουλα ή το τάβλι και μαντεύαμε σε τι θέση θα ήταν το αγαπημένο κομμάτι μας την εβδομάδα αυτή. Παιδί των 80’s βλέπετε.

Αργότερα, μάζευα κασέτες και κάναμε ανταλλαγή με φίλους (επίσης ανταλλάσσαμε και κάρτες με ήρωες ή ομάδες ποδοσφαίρου – ειδικά εποχή mundial). Ακολούθησαν τα cd και οι βόλτες στα μπαράκια με φίλους. Προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε στέκια που έπαιζε αγαπημένη μουσική (και καλές available γκόμενες βεβαίως, βεβαίως). Ακόμα το κάνουμε αυτό.

Σήμερα, στην εποχή των mp3 player και του downloading, η μουσική είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Το ραδιόφωνο συνεχίζει να μου κάνει παρέα.

Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός. Δεν έγινα πότε (και ούτε βλέπω να γίνομαι) αλλά η μουσική πλέον ορίζει και ορίζεται από τη διάθεση μου.

Εσείς, τι θέλετε / θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε?

Μακριά γαϊδούρια!!!...

(Κάποτε η παιδική χαρά είχε τραμπάλες, τσουλήθρες, μύλο και κούνιες. Στην εποχή του Ιντερνετ διαθέτει χρωματιστά πιγκουινάκια, σκυλάκια και κάθε λογής εικονικούς χαρακτήρες (avatars) προς υιοθεσία! Το μόνο που χρειάζεται για την... πράξη της υιοθεσίας είναι μία εγγραφή στο site και μια μηνιαία συνδρομή 5-15 δολαρίων. Μέσω του Διαδικτύου κάθε παιδί αποκτά σήμερα νέες ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Το Club Penguin του Disney και το Webkinz αποτελούν αυτή τη στιγμή το ταχύτερα αναπτυσσόμενο κομμάτι του Διαδικτύου. Με εκατομμύρια μέλη -6.000.000, δηλαδή κατά μέσο όρο 20.000 την ημέρα, γράφτηκαν στο Webkinz μόνο τον περασμένο Νοέμβριο- οι παιδικές χαρές του Ιντερνετ έχουν σήμερα έσοδα που αγγίζουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.
Οι «παγκόσμιοι κολοσσοί» της βιομηχανίας διασκέδασης, όπως η Time Warner και η Nickelodeon, δεν επιθυμούν να μείνουν έξω από αυτό. Εχουν ξεκινήσει μια τρελή κούρσα προκειμένου να κερδίσουν κι εκείνοι ένα κομμάτι της αγοράς. Οσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο. Ως το 2011 υπολογίζεται ότι οι εικονικοί κόσμοι του Ιντερνετ θα ξεπερνούν 20 εκατομμύρια μέλη.
Ανάλογες κινήσεις ετοιμάζουν και πολλές εταιρίες παιχνιδιών. Ωστόσο, σύμφωνα με τους καλά γνωρίζοντες, η όρεξη των εταιριών για την ανάπτυξη των εικονικών κόσμων αλλά και των ίδιων των χρηστών να μπαίνουν σε αυτούς δεν θα παραμείνει ακόρεστη. Η έλλειψη νέων ιδεών που προς το παρόν παρατηρείται θα μπορούσε να λειτουργήσει αρνητικά για το μέλλον της ύπαρξής τους. Αυτή τη στιγμή δέκα από τους υφιστάμενους εικονικούς κόσμους ζητούν από τα παιδιά να υιοθετήσουν ένα ψηφιακό ζωάκι.

....

01. Club Penguin. Τα μικρά παιδιά μπορούν να ντύσουν έναν πιγκουίνο, να διακοσμήσουν το ιγκλού του, να συνομιλήσουν και να παίξουν με φίλους τους. Πολλοί γονείς χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη ινερνετική παιδική χαρά σαν τρόπο «εισαγωγής» των παιδιών τους στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Για παιδιά 6-14 ετών.

02. Webkinz. Το σύστημα λειτουργίας του βασίζεται στην πώληση λούτρινων κουκλών. Κάθε κούκλα φέρει κωδικό σύνδεσης με την ομώνυμη εικονική κοινότητα εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας. Μέσα από αυτήν το παιδί μαθαίνει εικονικά να φροντίζει ένα κατοικίδιο και να συναντά τους φίλους του. Για παιδιά από 6 έως +13 ετών.

03. Virtual Magic Kingdom. Σε αυτόν τον on-line κόσμο ο χρήστης δημιουργεί το δικό του χαρακτήρα και μέσω αυτού μπορεί να ανακαλύψει τη μαγεία των θεματικών πάρκων του Disney, να ταξιδέψει σε χώρες παραμυθένιες και να παίξει πολλά παιχνίδια μόνος ή με άλλα μέλη της «κοινότητας». Για παιδιά από 8-14 ετών.

04. Neopets. Με την επιλογή του δικού σας νεο-κατοικιδίου εισέρχεστε στη neopia, έναν κόσμο με χώρες, νησιά, λίμνες και βουνά που μπορείτε να ανακαλύψετε ταξιδεύοντας μαζί με το ζωάκι σας. Η neopia είναι επίσης γεμάτη παιχνίδια, παζλ και δραστηριότητες που μπορούν να παίξουν μόνα ή με άλλα μέλη της κοινότητας.

(c) Ελεύθερος Τύπος

ΣΧΟΛΙΟ: ΕΛΕΟΣΣΣΣΣΣΣ!!!!!!!!!

ΙΔΕΑ: Πιστεύω ότι θα πρέπει να φτιάξουμε μια εικονική "μακριά γαϊδούρα" και να την κατοχυρώσουμε! Τι λέτε;

Δραπετεύοντας... όπως οταν ήμουν παιδί

Ξυπνάω και αισθάνομαι κουρασμένος. Προχωράω κουβαλώντας το κορμί μου στα κρύα πλακάκια της κουζίνας. Σπιρουλίνα, καφές σκέτος και τσιγάρο. Με μηχανικές κινήσεις, σχεδόν ναρκωμένος, καταπίνω τον πικρό καφέ.

Γύρω μου επικρατεί ένα χάος (μόλις επιστρέψω το βράδυ, πρέπει να συγυρίσω!) Τασάκια πνιγμένα στα αποτσίγαρα, ο νεροχύτης γεμάτος άπλυτα ποτήρια, ένα άδειο κουτί πίτσας και το lap top ανοιχτό ακόμη από χθες το βράδυ, αλλά δεν έχω γράψει ούτε λέξη. Ο κέρσορας που αναβοσβήνει εκνευριστικά επάνω αριστερά μου θυμίζει την εργασία που πρέπει να τελειώσω ως το τέλος της βδομάδας. Με την γόπα του τσιγάρου που τελειώνει ανάβω το επόμενο.

Κατευθύνομαι προς το παράθυρο. Κρατώντας την κούπα του μισοτελειωμένου καφέ στο δεξί μου χέρι, με το αριστερό ακουμπάω το παγωμένο παράθυρο και πάνω σ’ αυτό στηρίζω το κεφάλι μου. Κοιτάζω προς τα κάτω. (Αυτό το άρρωστο κιτρινιάρικο φως κάνει τα μάτια μου να πονάνε) Μπροστά μου το μικρό παρκάκι με τα πέντε μικρά δεντράκια που προσπαθούν λες να κυκλώσουν το ψηλό μισοξεραμένο δέντρο που παραδίδεται πλέον αμαχητί στους ανέμους. Κάτω στο δρόμο οι πρώτοι περαστικοί δίνουν κάποια σημάδια ζωής στο τοπίο εμπρός μου. Περπατάνε αμίλητοι και νυσταγμένοι, έχοντας αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους αυτήν την προαιώνια ψυχρότητα που δίνει τόση μελαγχολία στους ανθρώπους αυτής της χώρας. Λες και οι άνθρωποι εδώ είναι φτιαγμένοι από ομίχλη, από αυτήν την ομίχλη που κάθε πρωί τυλίγει τα πάντα με τα ανελέητα, τα αβάσταχτα της πέπλα. Διαπιστώνω ότι έχω να δω τον ήλιο εδώ και μια βδομάδα και τρομάζω στην ιδέα. Αλλά εδώ δε φτάνει ο ήλιος παρά μόνο αυτό το κίτρινο αρρωστιάρικο φως που διαπερνάει τα πάντα, που κάνει τα πάντα κίτρινα. Σιγά-σιγά και εγώ κιτρινίζω! Σε λίγο, ίσως, δε θα με πολύνοιάζει!

Πρέπει να βιαστώ! Σε είκοσι λεπτά πρέπει να είμαι στη στάση, αισθάνομαι όμως τόσο αδύναμος! Πρέπει να βρω κάτι να με τονώσει, να με ανεβάσει... Κάτι αυθεντικό, προσδιοριστικό του είναι μου. Κάτι που να θυμίζει ήλιο και θάλασσα....
Από το laptop αναβλύζει μουσική που ζεσταίνει το κρύο δωμάτιο και γω βυθίζομαι στην οικογενειακή φωτογραφία που βρίσκεται μπροστά μου. Ξαναγίνομαι πιτσιρικάς πέντε χρονών και ξαναζώ τις ίδιες στιγμές: ο γέρος μου, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ πιτσιρικάς, όλοι μαζί σε ένα ποδήλατο επάνω πηγαίνουμε στη θάλασσα. Φως καθάριο μας λούζει και ‘μεις γελάμε. Δεν είναι αυτό μονάχα ένα ποδήλατο, όχι. Στα όνειρα μου, τα παιδικά, είναι ένα καράβι πειρατικό που το σύμπαν όλο χαρακώνει, και μες στο περίφραγμα όλα είναι απλά, απτά και εύκολα. Και μετά σε κάποια παραλία του Ιονίου ξαναζώ τον πατέρα μου να παιδεύεται ακάματος να φτιάξει εκείνη την αστεία, αυτοσχέδια σκηνή με το παλιό σεντόνι, τη μάνα μου να διαβάζει με τις ώρες το βιβλίο με το παράξενο πράσινο εξώφυλλο, την αδερφή μου που παίζει με τις φίλες της και τον πιτσιρικά που βουτάει τα πόδια του στη θάλασσα, μετά φουσκώνει τα μάγουλα του, φέρνει το χέρι του στο μέτωπο του ως ασπίδα για την αντηλιά και μισοκλείνοντας τα μάτια του κοιτάζει προς τη δύση.

Ξαναγίνομαι πιτσιρικάς πέντε χρονών και ξαναζώ τις ίδιες στιγμές: εκείνο το ηλιόλουστο αυγουστιάτικο απόγευμα, που μυρίζει πεύκο και καρπούζι τον πιτσιρικά που κοιτάζει προς τη δύση μα βλέπει πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τον ήλιο, πέρα από το χρόνο, πέρα από ότι είναι συμβατό με τον κόσμο των ενηλίκων... κοιτάζει προς τη δύση και βλέπει:
δυο δεκαετίες και κάτι... μετά,
ένα φοιτητικό δωμάτιο κάπου στο Nottingham,
ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό,
έναν ψυχάκια ηπειρώτη που θα τη βγάλει και σήμερα....

Let it snow

Φτου, δεν αποκλείστηκα.
Το πάλεψα αλλά κάποιος είχε βάλει αλυσίδες στο πορτ-μπαγκάζ μου.
Δεν πτοήθηκα, είπα "δεν ξέρω να βάζω αλυσίδες". Αλλά και πάλι τσουπ ένας καλός (παίζεται αυτό) άνθρωπος μου είπε "ξέρω εγώ, θα σε βοηθήσω".
Δεν το βάζω κάτω όμως και πάλι. Μια καλή μου φίλη (φορούσα μίνι φούστα !!!) βγήκε να βοηθήσει και αυτή και ναι. Ο καλός ο άνθρωπος μαγεμένος από τα ωραία πόδια, έκανε λάθος στην αλυσίδα του δεξιού τροχού.
Δεν με θέλει τελικά. Έστω και με κουτσή αλυσίδα, έφτασα σπίτι.
Φτου, δεν αποκλείστηκα.
Yupi, το βρήκα. Θα αποκλειστώ στην κοσμάρα μου και ... ας χιονίζει!!!

Do you believe in LOVE??

"Οι παλιές αγάπες πάνε -λέει- σ' ένα παράδεισο από αναμνήσεις καλές και γελάκια, ονειράκια παλιά και χάσματα μνήμης. Εκεί συναντιούνται όλες οι παλιές μας οι αγάπες, κάνουνε πάρτι όπου μοιράζουνε λουλούδια, μας θυμούνται και καμιά φορά χαμογελούν παράξενα.
Έχουν μυστήρια δύναμη απάνω μας οι παλιές οι αγάπες, μας στέλνουνε καμιά φορά στον ύπνο μια παλιά εικόνα μας στιγμιαία ζωντανή ή, άλλοτε πάλι, ξαφνικά, ένα φιλί που τόσο μας ταράζει και μας ξεστρατίζει απ' τις παρούσες έννοιες μας...
Λέει πως έχουνε δύναμη πολύ οι παλιές αγάπες και πως στον παράδεισό τους παίζουνε παράξενα παιχνίδια. Μπορούν να σε κάνουν να ξυπνήσεις κλαίγοντας τη νύχτα για ένα πόνο ξεχασμένο από καιρό, ή πάλι να σου κλέψουνε τα λογικά: σε παίρνουνε μια βόλτα στον παράδεισο, και το πρωί βρίσκεις στο προσκεφάλι ένα απ' τα λουλούδια τους με μια αύρα που κρατάει και σου διαλύει κάθε ορθολογισμό μέρες πολλές...
Και το συμπέρασμα:
Ποτέ μην παλεύεις με παλιές αγάπες... ποτέ μην παλεύεις με τις σκιές που αφήνουν οι παλιές αγάπες στο μυαλό, γιατί δεν είσαι παρά ένας τρωτός θνητός... δεν μπορείς με το μαχαίρι του μυαλού σου να σκοτώσεις μια σκιά, όσο κοφτερό και εάν είναι... θα υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας για να μας θυμίζουν ότι είμαστε τυχεροί που τις ζήσαμε…"

I believe in LOVE!!! Στην αγνή πραγματική αγάπη!... Οι υπόλοιπες "αγάπες" να πάνε... αλλού... σίγουρα όχι στον παράδεισο του μυαλού μας...!

Η παιδική μας η ψυχή...

γιατί μόνο ένα παιδί μπορεί να αγαπήσει...

Συνήθως όσο μεγαλώνουμε η ζωή δυσκολεύει... Ακούω τόσα πολλά από διάφορες πηγές. Φίλους, γνωστούς, συγγενείς, μπλογκο-φορούμ-φίλους/ες. Για τα προβλήματα που συναντούν σε σχέσεις, συνεργασίες, φιλίες, κάθε είδους ανθρώπινης επικοινωνίας.
Γιατί τόσο πολύ? Γιατί τόσος φόβος? Η ανασφάλεια και η παγωμάρα που επικρατεί, μεγαλώνει όσο μεγαλώνουμε. Γιατί? Γιατί να κρατάμε τόσες αποστάσεις?
Γιατί υπάρχει η φράση 'Και αν'.
Και αν φύγει? και αν με πληγώσει? και αν με προδώσει? και αν με μειώσει? και αν με απατήσει? και αν με υποβιβάσει? και αν εξαφανιστεί από τη ζωή μου? και αν δεν μου δώσει τη σημασία που εγώ θέλω? και αν χωρίσω? και αν σταματήσει να με αγαπάει? και αν δεν μπορεί να μου δώσει όσα εγώ ζητάω? και αν σταματήσω εγώ να τον αγαπώ? Και αν πάει στον Άρη μετανάστης?!?!?!...

Έχοντας όλες αυτές τις - τόσο "λογικές" - απορίες στο μυαλό μας, σταματάμε να ακολουθούμε την καρδιά μας. Εμποδίζουμε τον αυθορμητισμό και την καρδιά μας να κατακτήσουν το μυαλό και το κορμί μας. Κατά συνέπεια, αναδιπλωνόμαστε μέσα στον φόβο μας, στο καβούκι μας, στην ζωούλα μας... Αρχίζουμε να μην ζούμε, να μην αγαπάμε, να μην τολμούμε... Να γινόμαστε γκρι, ουδέτεροι, αδιάφοροι, χωρίς αισθήματα, αρχίζουμε να παγώνουμε... μπρρρ.... μπάζειιιι...
Και τελικά, παύουμε να είμαστε παιδιά στην ψυχή... και μόνο μία παιδική ψυχή μπορεί να αγαπήσει... Η ΑΓΑΠΗ προϋποθέτει την ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ...

Η πραγματική αγάπη ξεκινάει μόνο από ένα μεγάλο πάθος.... Στιγμές πραγματικής ζωής, όμορφες αναμνήσεις, γλυκά δάκρυα.... Πάθος. Και αναρωτήθηκα τί είναι Πάθος? Να λοιπόν τι βρήκα στο δίκτυο... φαίνεται να απασχολεί πολύ κόσμο...

'Pathos (from πάσχειν paschein, the Greek word meaning "to suffer" or "emotion") is one of the three modes of persuasion in rhetoric (along with ethos and logos). Pathos appeals to the audience's emotions. It is a part of Aristotle's philosophies in rhetoric.' -wikipedia-

Και τί είναι αυτή η διαφορά συναισθήματος που σε κάνει να φεύγεις έξω από το 'ήθος' και από τον 'λόγο', όπως γράφει παραπάνω η σοφή wikipedia? Που βέβαια, το έχουν αναλύσει χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι μας σοφοί και συγκεκριμένα ο Αριστοτέλης, τόσο αξεπέραστα! Τί είναι αυτό που σε κάνει να παθιαστείς? Να 'φτερουγίζει' η καρδιά σου, να χτυπά δυνατά, να αισθάνεσαι ότι περπατάς λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια της γης, να πιστεύεις ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ότι δεν σε σταματά τίποτα? Να πλησιάσεις περισσότερο το Θεό? Να γίνεις περισσότερο τρελός και να καταλάβεις πώς βλέπει τον κόσμο ένα ηφαίστειο? Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα και ξαφνικά, όταν για κάποιο λόγο είναι η σωστή στιγμή, φωτιά ανάμεσά τους και το συναίσθημα της απόλυτης έλξης και της απόλυτης δύναμης.

Μόνο που αν αυτό δεν εξελιχθεί σε έρωτα, το πάθος αρρωσταίνει... και μετά μιλάμε για σκοτεινές αναζητήσεις της ψυχής και του νου. Και σε αυτό τον βούρκο τα πράγματα είναι δύσκολα...
Ο φόβος του πάθους λοιπόν κρατάει κάποιον μακριά από την πραγματική αγάπη... ακόμη και από την πίστη σε αυτήν...

Οι γυναίκες που αγαπάμε...

"Ειν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχει
με τους μαστούς τους
καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' στα μαλλιά μας
εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια".

Νίκος Εγγονόπουλος

"Υμνος Δοξαστικος για τις γυναίκες π'αγαπάμε"

Θεωρίες του "έτυχε"...

Συναντάς κάποια μετά από πολύ καιρό… την κοιτάς… δεν λες τίποτε… νιώθεις την έλξη… νιώθει το βλέμμα σου… έρχεστε πιο κοντά… και σε ξαναρωτάει «γιατί? δεν έχω καταλάβει ακόμη το γιατί...» Και απαντάς ξανά με ένα βλέμμα… γιατί απλά ούτε εσύ δεν ξέρεις… Απλά έτυχε ή έπρεπε?…Υπάρχει πάντα λόγος τελικά? Ή απλά είμαστε τόσο εγωιστές που δεν θέλουμε να παραδεχθούμε τα λάθη μας?...

Η γιαγιά μας η καλή...

Θα αναρωτιέστε (λέμε τώρα) πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια (ο θεός να την κάνει τέτοια) ;! Θυμάστε όλοι φαντάζομαι το παιδικό τραγουδάκι «Η Γιαγιά μας η καλή» (έλα που δεν το θυμάστε, στο νηπιαγωγείο το μάθαμε και η κοπάνα δεν έπαιζε τότε - ακόμα)…

«Η γιαγιά μας η καλή,
Έχει κότες στην αυλή,
Κότες και κοτόπουλα,
Χήνες και χηνόπουλα»

Κάπως έτσι αγαπητοί άγνωστοι και υπαρκτοί ελπίζω αναγνώστες μπορεί κάποιος να περιγράψει τα νήπια που «συγγράφουν» αυτό το ιστολόγιο… Μπήκαμε σε διάταξη ηλικίας (όπως στο σχολείο κάποτε – εκεί ο παλιός ήταν θεός) και σεβόμενοι τα γαλόνια βάλαμε και από ένα τετράστιχο ο καθένας.

Ο Άλκης, εμπνεύστηκε από την αναφορά στο όνο στο επόμενο τετράστιχο του τραγουδιού:

«Άσπρη πάπια με παπιά,
Γάιδαρο με τόσα αυτιά,
Γαλοπούλες κι ένα γάλο,
Φουσκωμένο και μεγάλο»

Ο Ηλίας από τις περιπέτειες του κόκορα στο επόμενο:

«Και τον πρώτο πετεινό,
Μέσα σ’ όλο το χωριό,
Που λαλεί κάθε πρωί,
Στης γιαγιάς μας την αυλή»

και ο σοφός Eddie Με-φι προφανώς από την ραπτομηχανή:

«Η γιαγιά μας η καλή,
Έχει ραπτομηχανή,
Και γαζώνει και μπαλώνει,
Του παππού το παντελόνι»

Βρέχει.. πάλι βρέχει...

Βρέχει! Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να καθαρίσει και την ψυχή μου. Πάντα μου άρεσε να βρέχει. Οι βιαστικοί περαστικοί με τις ομπρέλες στα χεριά, οι δρόμοι της Αθηνάς που λιμνάζουν, και γω να περπατώ μονός μες στη βροχή και να σιγοψυθηρίζω παλιά τραγούδια.
Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να ξεδιαλύνει και της μπερδεμένες σκέψεις μες στο μυαλό μου.

Περπατάω κι αφήνω τη βροχή να μου χαστουκίζει το πρόσωπο. Τα ρούχα μουσκεύουν. Γίνομαι κι εγώ ένα με τη βροχή. Μοναχικός χωρίς ανάγκη για συντροφιά. Ονειροπαρμένος κι αιθεροβάμων. Δεν κρύβομαι. Δεν έχω ανάγκη να κρυφτώ. Κάθε μου κύτταρο εκτίθεται στο ξέσπασμα του ουρανού. Ποιος ξέρει ίσως κι εγώ να αναζητώ το δικό μου ξέσπασμα. Με τα ρούχα μου μουσκεμένα, με τη χαρά μου να πετάει με τα γεμάτα ταξί περπατώ μόνος στη βροχή και σιγοψιθυρίζω παλιά τραγούδια. Λένε ότι η βροχή όλα τα καθαρίζει. Είθε να ξεπαστρέψει και τις ανασφάλειες μου. Αλλά όταν εδώ βρέχει εκεί που είσαι εσύ χιονίζει . παράλληλες κι αντιστροφές πορείες μικρούλα μου. Δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά.

Στην κορύφωση του δράματος μου η βροχή, που όλα τα ξεδιαλύνει. Κι όλα φαίνονται πιο καθαρά από ποτέ. Διαφανής μου υπόσταση χωρίς ταυτότητα. Πληγωμένο μου εγώ που κραυγάζεις μα η κραυγή σου πνίγεται στο λαιμό μου. Εαυτοί μου που σας έκρυψα, εαυτοί μου που ποτέ δεν έγινα βγαίνετε στην επιφάνεια.

Σαν το βρεγμένο τσιγάρο που προσπαθώ απεγνωσμένα να καπνίσω μοιάζει η αλήθεια. Κι όταν η βροχή σταματάει βγαίνουν χαμογελαστά τα αστερία...

Η παιδική μας η χαρά...

Κάποτε παίζαμε σε αλάνες με μια πάνινη μπάλα μέχρι που σκοτείνιαζε, ξυπόλητοι, με γόνατα ματωμένα, ιδρωμένοι μέσα στην λάσπη. Σε παιχνίδια όπου πάντα ο πιο άχρηστος συμμετείχε μόνο και μόνο επειδή του ανήκε η μπάλα. Παίζαμε αμέριμνοι μέχρι το σκοτάδι να κάλυπτε τα πάντα, γιατί το παιχνίδι δεν μπορούσε τίποτα να το σταματήσει, μόνο η φωνή της μάνας ή της γιαγιάς από το μπαλκόνι:
- «Παλιόπαιδο, γύρνα σπίτι μην έρθω και σε μαυρίσω!!!»

Κάποτε «πολεμούσαμε» με ξύλινα σπαθιά για κάθε σπιθαμή της γειτονιά μας σε λόφους, σοκάκια, λιβάδια. Στα δύσκολα επιστρατεύαμε πέτρες, σφεντόνες και ότι άλλο βρισκόταν μπροστά μας… Γρατσουνιές, αίματα, καρούμπαλα οδηγούσαν στο «ιατρείο» της γιαγιάς… με κουρέλια και γάζες…

Κάποτε φτιάχναμε αυτοσχέδια τροχοφόρα, ανεβαίναμε πάνω τους και αφηνόμασταν στο έλεος μιας κατηφόρας με φρένο τα τρύπια σανδάλια μας, τους φράχτες ή τα δέντρα του χωριού… Κάποτε κυνηγούσαμε πεταλούδες, πυγολαμπίδες και διάφορα άλλα «ζωύφια» και τα τοποθετούσαμε σε άδεια βαζάκια μαρμελάδας έτσι για να διαπιστώναμε τι θα κάνουν.

Κάποτε διαβάζαμε βιβλία παντού, ακόμη και την ώρα που τρώγαμε με απίστευτη δίψα για την έκβαση τους. Δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε λέξη, ούτε γραμμή... ταυτιζόμασταν με το ήρωα, ζούσαμε μέσα στα βιβλία σε ένα περίεργο μείγμα φαντασίας και πραγματικότητας.

Κάποτε ονειρευόμασταν να γίνουμε άντρες και τα κοριτσάκια που μας άρεσαν να γίνουν γυναίκες. Κάναμε ατέλειωτες κουβέντες μεταξύ μας κοκορευόμενοι ο ένας στον άλλον για τα «κατορθώματα» μας, τις κατακτήσεις μας, για τα χαμόγελα και τις χειραψίες που είχαμε μαζί τους.

Ε να λοιπόν, πέρασαν τρεις δεκαετίες, γίναμε άντρές, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, ερωτευτήκαμε, πληγωθήκαμε… αλλά η παιδικότητα έμεινε αναλλοίωτη μέσα μας. Και ως «σοφά» πλέον μωρά, φτιάξαμε την παιδική μας χαρά.